Wat een eer. Om onze laatste Festivaldag te mogen afsluiten met de grande dame van de dans Lydia Chagoll. "Ik hou er niet van om niets te doen", liet ze zich in een interview ontvallen. Het lijkt een zacht understatement. Ze gelooft zielshard in de kracht van dans en andere kunsten om aan de lelijkheid van de wereld te ontsnappen en om de schoonheid van de wereld te vieren. Als danseres, choreografe, cineaste en schrijfster ... zocht ze telkens naar de juiste vorm om een verhaal te delen met een breed publiek. Niet zelden geeft ze daarin een stem aan mensen die door de mazen van de geschiedenis vielen of bewust monddood werden gemaakt. Vergeten verhalen stofte ze af en zette in het licht om bespreekbaar te maken. De verhalen van kinderen onder het naziregime bijvoorbeeld, in haar allereerste docu In naam van de Führer. "Over kinderen in de oorlog werd nooit gesproken. Ze kwamen alleen voor in de statistieken. De redenering was: 'Die vergeten dat wel.' Gaat het even? Een kind kan het misschien niet verwoorden maar de oorlog zit in het kopje en gaat daar nooit meer uit. Nooit meer." Ook de vergeten vervolgingen op Roma en Sinti en hoe die tijdens WOII ontspoorden in een genocide, goot ze enkele jaren geleden in een documentaire (Ma Bister). Lydia ziet er frêle uit, maar laat je niet misleiden. Zelden hoorden we iemand zo vurig pleiten om kritisch te denken. Om niet blind mee te lopen met luide leiders of hun al te aantrekkelijk klinkende ideologieën. Om niet bang te zijn tegen zere schenen te schoppen, wanneer het gaat om onrecht. Om de dialoog aan te gaan, en respect te hebben voor wie anders denkt dan jij.

 

We brengen Lydia graag samen met Christophe Busch, radicaliseringsexpert en directeur van het Holocaust-en mensenrechtenmuseum Kazerne Dossin. Ze delen niet alleen hun zin voor nuance, maar leggen ook zonder taboes de menselijkheid in 'de grote verhalen' bloot. De mens in al zijn lelijkheid en schoonheid, de mens die zowel feilbaar als moedig is. Hij ontrafelt het samenspel van personages en gebeurtenissen in het verleden, die elke keer aan de grondslag ligt van radicalisering en collectief geweld. En probeert om daar patronen uit te distilleren, die ons kunnen alarmeren in samenlevingen anno 2018. "De dynamieken zijn tijdloos. We voelen een gigantische noodzaak om onze bezoekers daartegen te wapenen." Wanneer Christophe praat, blijft hij weg van heroïsche verhalen in de geschiedenis. Net zomin doet hij aan al te makkelijk vingerwijzen in de huidige maatschappij. Hij is niet te beroerd om luidop naar waarde te schatten wat wel goed loopt in onze samenleving, de structuren en rechten waarop onze generaties kunnen vertrouwen. En zonder belerend te worden, toont hij aan hoe kwetsbaar die zijn. Het geheel aan fel bevochten universele mensenrechten ziet hij dan ook als een levend organisme. Een levend organisme dat onder druk staat, wanneer groepen in de samenleving toegang tot die mensenrechten ontzegd worden. Een vurig pleidooi voor nuance, voor de zoektocht naar de mens in elk van ons.

Een Festivalbabbel over de mensenrechten, en hoe de universaliteit ervan onder druk staat wanneer groepen of individuen ze ontzegd worden. Over nuance en het gevaar van alles op één hoop te gooien. Over de kracht van taal, en hoe ons taalgebruik invloed heeft op processen en individuen in een samenleving. Over de schijnwerpers en de coulissen van het leven en de bühne. Over de kracht van geborgenheid en vertrouwen. Over bewonderen. Over de kracht van menselijke verhalen, over falen en heldendaden. Over muziek en andere kunsten, die zowel schoonheid als destructie kunnen teweegbrengen.

 

Zaterdag 15/12 19:30-20:30
LOCATIE
Balzaal Vooruit

 

Bron: http://www.festivalgelijkheid.be/programma/lydia-chagoll-christophe-busch