Een tiental jaar geleden trok de Belgisch-Iraanse fotografe Mashid Mohadjerin naar Lampedusa om de verhalen van mensen op de vlucht vast te leggen. Toen enkele vissers op een nacht een verdwaalde boot met vluchtelingen meldden, kon ze mee aan boord met het schip dat de reddingsoperatie op zich nam. Net op het moment dat twee reddingswerkers in de gitzwarte nacht op de boeg van hun schip driftig zwaaien naar de Somalische en Eritreese bootvluchtelingen, drukt Mashid af. Een iconisch beeld, dat in 2009 de World Press Photo Award won. 19,9 miljoen mensen zijn in 2017 hun land ontvlucht. Voor de meesten onder ons is het een onbevattelijk cijfer, voor Mashid is het een uitnodiging om op zoek te gaan naar de mensen achter die cijfers, de verhalen achter de gezichten. Zelf was ze ook ooit zo'n cijfertje, toen ze op 8-jarige leeftijd haar thuisland ontvluchtte samen met haar ouders. Hoewel migratie en ontheemding lange tijd het centrale thema in haar werk was, focust ze vandaag liever op de andere kant van dat verhaal. Het verhaal van zij die achterblijven, het verhaal van zij die in hun thuisland in verzet gaan tegen autoritaire regimes. Maar altijd blijft de mens en zijn of haar centraal staan. Haar werk flirt met de grenzen tussen documentaire en artistieke fotografie, en verwijst die arbitraire categorieën naar de prullenmand. Fotografie is voor haar de manier om haar honger naar de werkelijkheid te stillen, om op de wereld en haar personages in te zoomen. Haar foto's verschenen al in The New York Times, Newsweek, The Wall Street Journal, Le Monde en andere toonaangevende bladen. Maar als je de kans hebt, probeer vooral ergens één van haar boeken te kopen en te koesteren ... Het is daar waar journalistiek en esthetiek elkaar raken en naar een hoger niveau tillen.

We brengen Mashid samen met beeldenmaaktster Gerda Dendooven, schrijvend met beelden en tekenend met woorden. Ze zocht en vond haar eigen fantasierijke beeldtaal en laat dat een taal zijn waarvoor het publiek - jonge piepkes en oudere vogels - en in bosjes valt. Boekenpluimen, Boekenpauwen, Boekenwelpen, Zilveren Griffels ... sieren haar palmares. Meer dan de prijzen zelf, is het de appreciatie die ze het meest koestert. Het gevoel dat het iets betekent, haar tekeningen en haar woorden. "Ik wil niet het gevoel hebben dat ik iets maak waarop niemand zit te wachten. Dan bak ik liever gewoon broodpudding. Ik kan die navelstaarderij niet meer hebben." De zinloosheid van het leven counteren, doet ze onder andere door grote verhalen te vertalen en verbeelden op eigenzinnige kindermaat. Het was het beeld van een levenloos meisje dat in haar zachtroze kleedje als een onschuldig poppetje dreef in het helblauwe water, dat zich in haar hart had geboord. Het meisje vond de dood, toen ze samen met haar familie de oversteek over zee had gewaagd, op zoek naar een andere thuis en een betere toekomst. Het beeld was de aanzet voor haar prentenboek Stella, Ster van de Zee. Dat in haar tekeningen mensen centraal staan, niet de decors waarin ze zich bewegen, is veelzeggend. Niet schuw om pijnpunten aan te raken, laat Gerda zich in interviews niet onbetuigd over hoe opvallend weinig vrouwelijke kunstenaars er zijn, over de offers die het vraagt om een artiest te zijn. Maar ze deinst er ook niet voor terug om in haar eigen ziel te laten kijken. Als elegante evenwichtskunstenaar vertelt ze eerlijk over hoe moeilijk het is om in haar persoonlijk leven haar zorgende kracht en drift naar creativiteit in balans te houden.

Een Festivalbabbel over complexe verhalen durven vangen in beelden en vertellen voor een groot publiek. Over verwondering en verontwaardiging. Over de drang om te creëeren, de wereld te willen tonen zoals hij is en een nieuwe wereld te scheppen. Over stemlozen en de kracht van verhalen. Over joie de vivre en lef. Over onhaalbare verwachtingen en grootse dromen, veel te hoge latten en diepe dalen. Over de honger naar een warme thuis.

Zaterdag 15/12 15:00-16:00
LOCATIE
Balzaal Vooruit

Bron: http://www.festivalgelijkheid.be/programma/mashid-mohadjerin-gerda-dendooven