Woordkunstenaar Glenn de Randamie ken je ongetwijfeld onder zijn artiestennaam Typhoon. Vandaag is hij één van de populairste hiphopmuzikanten van Nederland en palmt hij tv-studio's en festivalpodia in met een jaloersmakende naturel. Hij maakte deel uit van verschillende hiphopformaties (Rudeteenz, Fakkelbrigade ...), werkte samen met artiesten met uiteenlopende muzikale achtergronden, vuurde een seizoen lang DWDD's huisband aan en bracht twee razendpopulaire soloplaten uit. Tussen Licht en Lucht heeft hij ook ons hart geraakt, want hij bewandelde een lange weg. "Wij wordt bepaald door waar we gaan, niet waar we waren." Van de Regen Naar De Zon baande hij zich een weg als piepjonge onzekere stotteraar uit het Veluwse dorpje 't Harde, tot razendpopulaire rapper die met zijn teksten over liefde, geloof, slavernij ... jonge en oude zielen raakt. Niet door deze 'grote thema's' in pathetische pretentieuze levenslessen te verpakken, maar net door een stukje van zijn eigen ziel bloot te leggen en die persoonlijke verhalen in universeel herkenbare lyrics te gieten. Altijd met even veel lobi (liefde). Lobi voor zijn publiek, voor zijn familie, voor de blues, voor zijn Nederlandse taal, voor muziek, voor zijn medemens, voor de liefde zelf. Allesomvattend en confronterend, zoals echte liefde is. Dat inspireren en doen verwonderen, doet hij niet alleen met zijn muziek. Hij praat over zijn mentale reis met jongeren en leidinggevenden. Want je grootste kwetsbaarheid durven omzetten in je kracht, het is een verhaal dat blijft inspireren. Een reis ook met veel twijfels op zijn pad, met moeilijk begaanbare wegen als je vermoeid bent en je rugzak te zwaar weegt om alleen te dragen. Een reis ook waarop hij zijn eigen muzikale taal opnieuw moest vinden. Een reis waarop hij ontdekte dat niets zwart-wit is, ook niet in zijn eigen familieverleden. Maar uiteindelijk is liefde de baas.

We brengen Glenn samen met de Antwerpse acteur en rapper Saïd Boumazoughe. Ook hij legde een lange weg af, van straatpoëet tot blockbustervedette. Sinds een tweetal jaar, lijkt Saïd o-ve-ral te zijn. Begin dit jaar blinkte hij als Patser in het bioscoopsucces van regisseursduo Bilall Fallah en Adil El Arbi. In het theater kaapte hij de kletsnatte hoofdrol weg in de KVS-productie Drarrie in de nacht, stond hij op de planken met het muzikale totaalspektakel Malcolm X, roofde hij alle aandacht bij Arabische Nacht ... Samen met Salahdine Ibnou Kacemimet brak hij vorig jaar ook alle potten met zijn hiphopband SLM. De videoclip van het knipoog-rijke Ewa ja haalde ondertussen de kaap van 2 miljoen views, en ondertussen verkozen de Ketnetkijkers Ewa ja ook tot Kinderwoord van 2017. Plots was Saïd overal. Of zo leek het alleszins. In werkelijkheid was de kracht van het woord al altijd zijn ding, en timmerde hij al veel langer aan zijn weg - die 2 miljoen youtube-views zijn ook niet zomaar uit de lucht komen vallen. Als jonge gast stampte hij op het Kiel - samen met 3 vrienden - zelf een hiphopcollectief uit de grond: NoMoBS. Hun naam leest als een kritiek op inhoudsloze hiphopteksten. NoMoBS wou het duidelijk anders doen, en rapte over de buurt waarin de jonge drarries opgroeiden en leven (check ook de sterke soundtrack die ze maakten bij de prachtige docu De Pleintjes). En die authenticiteit werkt. Saïd is 'echt': hij kent de wereld waarover hij rapt, het is geen masker of showtje dat hij opvoert. Jarenlang was hij als opbouwwerker actief in Antwerpen, waar hij werkte met jonge gasten struggelend met problemen op school, thuis, elders ... Hij bouwde er een vertrouwensband op met jongeren waarover vele mensen altijd de mond vol hebben, maar nooit zelf mee in gesprek gaan. En toch voelt hij dat hij vandaag - als rapper en acteur ook omarmd door de mainstream media - meer verschil maakt, dat hij meer betekent voor jongeren die naar erkenning en perspectief snakken dan als jeugdwerker.

Een Festivalbabbel over bruggenbouwers die het verschil maken. Over hoe je daden er toe doen, en hoe je tegelijk zo machteloos kan zijn. Over de kracht die familie en geliefden kunnen geven. Over kansen krijgen en die dankbaar grijpen. Over kleine helden met grootse daden. Over het thuisgevoel. Over onze geschiedenis, en hoe we liever doen alsof die ons overkomen is in plaats van onze eigen rol daarin te herkennen. Over geloven en schuldgevoel. Over hoe de grote spelers met onze privacy aan de haal gaat, en hoe we onder het mom van veiligheid onze vrijheid afgeven.

Vrijdag 14/12 19:30-20:30
LOCATIE
Balzaal Vooruit

Bron: http://www.festivalgelijkheid.be/programma/typhoon-said-boumazoughe