images/headerlefonline.jpg
Delen van artikels

1f3a180d84f352ec50266286fbeeac0d

 

De dagelijkse opgewekte portie Wim Helsen is zowat de enige reden dat wij uitkijken naar de veel te donkere winteravonden die ons elk jaar te ongenadig en te vroeg overvallen. Winteruur is een kostbaar kwartiertje gestolen tijd na de hectiek van het doordenderende dagritme. Een shot liefde voor woord in die poëtische schemerruimte tussen dag en nacht, tussen wakker en slaap. En tegelijk ook no nonsense. Een boeiende gast, een zelfgekozen tekst, een ontmoeting, een gesprek. En in die eenvoud schuilt de kracht. Het lijkt alsof Wim geen enkele moeite moet doen voor zijn rol als gastheer. Hij is écht geïnteresseerd in de gasten die zich in zijn sofa neervlijen. Hij tast oprecht graag de verschillende betekenislagen in hun zelfgekozen teksten af. Om zichzelf en de spontane tekstanalyses meteen te relativeren met geestige gedachtesprongen, wanneer het te zwaar dreigt te worden. Maar er is natuurlijk meer dan tv en Winteruur. Deze poëzievriend is vooral de Maestro van de Absurde Onbeholpenheid op scène. Met 5 succesvolle cabaretshows en tournees op zijn naam, speelde hij tientallen zalen in de Lage Landen plat. Met een zachte, maar kordate hand, neemt hij zijn publiek mee in een surreële droomwereld. Hij haalt er op een vinnige manier de absurditeit van menselijk gedrag genadeloos onderuit. Tegelijk straalt hij zo veel mededogen uit voor de onbeholpen mens in elk van ons. Het menselijk falen was nooit zo tragisch hilarisch, als wanneer het door Wim in een personage met neurotische kronkels scène werd gezet. In zijn jongste cabaretvoorstelling zet hij dat stuntelende personage neer in een decor waar dood, afscheid en het ritueel van een begrafenis op een eigen absurde manier centraal staan.

 

We brengen hem samen met schrijver, theatermaker, romancier, dichter, sprookjesverteller Peter Verhelst. Hij schuwt kritiek op onze gekmakende, jachtige consumptiemaatschappij niet, maar doet dat wel in een poëtische symbolische taal. Wie Verhelst hoort voorlezen uit eigen werk, kan niet anders dan smelten voor diens warme stem en zinnenprikkelende taal. Peters laatste boek Voor het vergeten leest als een ode - in een wolk vol haarlak - aan zijn overleden moeder. Een ode aan de weerbaarheid van de mens ook. Tegelijk laat hij ruimte voor rauw verdriet en een angst die bijna lijfelijk tekeer gaat ... Die grillige roetsjbaan van alle richtingen uitschietende emoties is ongetwijfeld herkenbaar voor al wie in zijn leven afscheid moest nemen van een ouder of een andere dierbare. En een ode aan de kunst, dat een vorm kan geven aan dat verdriet. Maar Peter is ook heerlijk nuchter. "Sommige mensen noemen de dood van mijn moeder onrechtvaardig, maar niks is zo rechtvaardig als de dood. Elke dag sterven duizenden mensen. Dat ik dat zo nuchter kan stellen, is omdat ik geoefend ben in verdriet. Misschien vult die schrijver zelfs al die witte pagina's als voorbereiding op het moment dat... Niet uit angst voor de leegte, maar als oefeningen in verlies."

 

Een Festivalbabbel met deze aanstekelijke vrienden van de poëzie over dat wat je niet in woorden kan gieten. Over herinneringen en hoe die vervagen en met de werkelijkheid aan de haal gaan. Over hoe schoonheid kan troosten, maar ook heel confronterend kan zijn. Over teksten die vertakken en hoe poëtische en absurde zijsprongen soms de interessantste paden zijn. Over verdriet en liefde als oerkrachten.

 

© Foto Peter: Stephan Vanfleteren

 

Zaterdag 15/12 18:00-19:00
LOCATIE
Balzaal Vooruit

 

Bron: http://www.festivalgelijkheid.be/programma/wim-helsen-peter-verhelst