Wist u dat 30 procent van de private huurders na het betalen van hun huur te weinig overhoudt om menswaardig te leven? Dat 84 procent van alle woonsubsidies naar eigendomsondersteuning vloeit, 14 procent naar sociaal huren en 2 procent naar privaat huren? Dat ... We kunnen zo nog een tijdje doorgaan. Van experts tot middenveld, van de Vlaamse Woonraad tot economen en sociologen: al jaren zwaaien ze met die cijfers om uit te leggen dat het Vlaams woonbeleid achterhaald is. In De onzichtbare wooncrisis zal u die gegevens ook vinden. Maar Joy Verstichele van het Vlaams Huurdersplatform vertrekt in zijn boek vooral van de realiteit áchter de cijfers. Een verhaal over Isabelle en Gino die met een inkomen van 1.300 euro elke maand 730 euro ophoesten voor een slecht geïsoleerd huurhuis, over Bernard die na zes jaar wachten eindelijk naar een sociale woning kan en over Husain en Yusra die met hun drie kinderen in een driekamerappartement leven. Dit boek is ook een betoog over hoe we uit de wooncrisis kunnen raken en een menselijker en socialer woonbeleid kunnen voeren.