In haar geëngageerde poëziebundel Doe het toch maar weet Babs Gons de vinger op pijnlijke plekken te leggen door de wereld te bevragen en de plooien van het leven te laten zien. Gedichten die recht het hart en het hoofd in gaan om daar rond te zingen. Of het nu gaat over vrouw-zijn, het slavernijverleden, afkomst, de liefde in al haar verscheidenheid, of de kwetsbare positie van de kunsten, al deze uiteenlopende thema’s zijn onder één lemma te brengen: Het Leven zelf, in al zijn kleuren en facetten. Nooit omfloerst, niet bang de dingen bij de naam te noemen. Doe het toch maar als levenshouding, universeel door het persoonlijke, hoogst actueel en tegelijk tijdloos, en wars van hokje denken.

‘Het is kritische maar hoopvolle poëzie. Geen zoekende of abstracte poëzie, maar vooral strijdbare poëzie die wil overtuigen. En dat doet Babs Gons: ze overtuigt, ook op papier: haar onderwerpen zijn vaak persoonlijk, maar haar gedichten ontstijgen steevast de eigen ervaring.' – Awater