Toen de nazi's de communisten arresteerden, heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.
Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten, heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen vakbondslid.
Toen ze de Joden opsloten, heb ik niet geprotesteerd;
ik was immers geen Jood.
Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer, die nog protesteren kon.
is een uitspraak van de predikant Martin Niemöller (1892–1984) over de inactiviteit van de Duitse intellectuelen tijdens de opkomst van de nazi’s en de stapsgewijze eliminatie van groep na groep van geselecteerde doelwitten.
En wat doen wij, nu de zwaksten in de samenleving hun werk, hun loon, hun statuut of hun uitkering wordt afgebouwd of afgepakt?
Of hoe de geschiedenis zich dreigt te herhalen (misschien minder dramatisch, maar toch): "exclus! Ce qu’ils leur font, ils vous le feront" (lees http://www.standaard.be/cnt/
Toen ze de werklozen met inschakelingsuitkeringen hebben uitgesloten, heb ik gezwegen, ik ontvang immers geen inschakelingsuitkering ...
Toen ze het WEP+ statuut hebben afgebouwd en omgezet in een werkloosheidsstatuut, heb ik gezwegen, ik heb immers geen WEP+ statuut ...
Toen ze de inkomens-garantieuitkering voor deeltijdse werkne(e)m(st)ers hebben afgebouwd, heb ik gezwegen, ik ben immers geen deeltijdse werknemer ...
Toen ze fors gesnoeid hebben in de kinderbijslag voor grote gezinnen (vanaf drie kinderen), heb ik gezwegen, ik heb immers geen groot gezin ...
Toen ze de werkloosheidsuitkeringen fors verlaagd hebben (de zgn. degressiviteit) en de werklozen verplicht hebben tot gratis gemeenschapsdienst, heb ik gezwegen, ik ben immers niet werkloos ...
(WEP+ = werkervaringsprojecten = tijdelijk werknemerscontract van 12 maanden)
Met vriendelijke groeten,
Ben Debognies