De manier waarop Bernard-Henri Lévy de BDS-beweging in een kwaad daglicht stelt, is voor Ria Cabus misleidend. Dat de beweging gesponsord wordt door Qatar klopt niet, dat ze een tweestatenoplossing verwerpt al evenmin.

 

Wie? Kernlid van het Gents Aktieplatform Palestina (GAPP), het Vredesoverleg Gent en de Werkgroep Vluchtelingen Gent vzw.

Wat? De BDS-beweging is een beweging die ijvert voor elementaire mensenrechten op het grondgebied van Israël-Palestina, en niet wat Lévy er van maakt.

Het opiniestuk van Bernard-Henri Lévy (‘Een Jodenster voor de Joodse staat?’, DS 24 juni ) is een mooi voorbeeld van anti-BDS propaganda. De BDS-campagne (Boycot, Desinvestering en Sancties) is een wereldwijde beweging van burgeractivisten die oproepen tot respect voor het internationale recht en de mensenrechten. Zij verwijzen daarbij naar heel concreet bewijsbare wantoestanden in Israël. Toestanden die beschreven worden op websites van zowat alle noord-zuid-ngo’s die actief zijn in die regio, ongeacht of ze zelf mee oproepen tot de BDS-campagne of niet. Denk aan Amnesty International, Intal, Broederlijk Delen, Palestina-Solidariteit, Wereldwinkels of Vrede vzw.

Lévy begint zijn betoog met enkele typische dooddoeners. Israël is volgens hem een land waar principes als de rechtsstaat, democratie en mensenrechten hoog in het vaandel staan. ‘Waarom dan Israël aanvallen?’ Het antwoord is simpel: een land dat met het oog op bepaalde waarden is opgericht, heeft zeker de plicht ze te respecteren. ‘Waarom viseren die activisten niet Syrië, Islamitische Staat, en anderen?’, vraagt hij. Maar de inzet voor één onrecht impliceert toch niet dat men het andere aanvaardt? Je gaat de Alzheimerliga toch niet verwijten dat ze niet opkomt tegen kanker? De meeste BDS-activisten spreken zich trouwens wél uit tegen andere misdaden. Het is eigen aan de vredesbeweging dat haar vrijwilligers zich niet beperken tot één land of situatie. ‘Waarom focust een anti-apartheidsbeweging zich tegen Israël, waar toch veel verschillende nationaliteiten wonen?’, schrijft Lévy. Maar de apartheid in Israël gaat niet over nationaliteiten, maar over godsdienst. Rechten, plichten en bewegingsvrijheid van de inwoners verschillen afhankelijk van hun godsdienst en afkomst. Zelfs Zuid-Afrikaanse kopstukken zoals Nelson Mandela en Desmond Tutu bestempelden de Israëlische politiek als apartheid.

 

Flauwekul

Volgens Lévy zou BDS gesponsord zijn door Qatar. Maar de internationale BDS-beweging heeft niets met Qatar of sponsoring te maken. BDS zou volgens Lévy Israël willen vervangen door een Arabische staat. Ook dat is flauwekul. Sommige activisten pleiten voor de tweestatenoplossing, anderen voor één binationale staat. De reden waarom de tweestatenoplossing echter steeds minder mogelijk wordt, is dat Israëlische politici gedogen dat Joodse extremisten illegale steden oprichten op grond die volgens de Oslo-akkoorden toegewezen werd aan de Palestijnen. Ook Lévy’s idee dat het ‘recht op terugkeer’ automatisch zou leiden tot een judenfrei land is absurd. Dat recht is opgenomen in een resolutie van de Verenigde Naties, waar elke overheid zich aan moet houden. Met die term wil hij vooral suggereren dat BDS-activisten per definitie antisemieten zijn. Quod non.

Ten slotte roept hij op om de geschiedenis te eerbiedigen, met het voorbeeld van enkele ex-nazi’s die in 1947 ook opgeroepen zouden hebben tot een boycot. Ik raad iedereen met historische interesse aan om zich te verdiepen in de situatie van enerzijds het getto van Warschau en anderzijds Gaza. Ook in Warschau werden de gezinnen opgesloten in een openluchtgevangenis. Ook daar besloten sommige verzetsstrijders om zich via aanslagen een weg naar de vrijheid te vechten. Wat de nazi-propaganda over die joden vertelde, gelijkt verdomd goed op wat men nu over de Palestijnen in Gaza vertelt.

De goedbedoelende lezers die zich misschien hebben laten inpakken door de misleidende beeldvorming van Bernard-Henri Lévy, zou ik willen meegeven dat vrede niet tot stand komt door mensen te culpabiliseren op basis van hun godsdienst, afkomst of nationaliteit. Dat is wat Boko Haram, Islamitische Staat en vele anderen doen. Ook Israël. De BDS-beweging niet. In die groep zitten christenen, moslims, joden, atheïsten, hindoes, Afrikanen, Amerikanen, Europeanen, Israëli’s, Palestijnen. Allen ijveren zij voor de elementaire mensenrechten op het grondgebied van Israël-Palestina. De boycot is een actiemiddel waarmee ook gewone burgers aan politici en andere betrokkenen kunnen duidelijk maken dat het volgens hen écht anders moet.

 

26 juni 2015 | Ria Cabus

Eerder verschenen in De Standaard