In de vakbondswereld – ook binnen het ABVV – heerst regelmatig onbegrip tus- sen de militanten uit het noorden en het zuiden van ons land. De kameraden lijken wel lost in translation. 'Hoe kan het dat het noorden niet meer in beweging komt bij zo'n frontale aanvallen vanuit de re- gering?', hoor je wel eens in het zuiden van het land. In het noorden haalt men de schouders op. 'Als wij permanent in staking gaan, riskeren wij een deel van onze achterban te verliezen en geraken wij geïsoleerd'. Waar komen die uiteen- lopende reacties vandaan? De aanvallen komen nochtans van dezelfde federale regering. Als het noorden niet in beweging wil komen, moet het zuiden dan hetzelfde doen? Leven we, in de woorden van Bart De Wever, echt in twee democratieën?
Hieronder een beknopte inkijk in de syndicale noord-zuidkloof. Een beter onderling begrip is broodnodig om in- tenser te kunnen samenwerken. Want we hebben elkaar nodig, meer dan ooit. Om te beginnen zijn de verschillen niet zo groot als sommigen beweren. Neen, de taalgrens loopt niet gelijk met een 'stakingsgrens'. In realiteit is het vooral de asymmetrische politieke context die communautaire tegenstellingen binnen het ABVV kunstmatig opblaast. Er zijn noord-zuidverschillen, zeker, maar die hebben hun wortels in de politieke en economische geschiedenis. Wij moeten onze overeenkomsten en verschillen correct begrijpen, niet om de kloof tot een grand canyon te laten aangroeien,
ABVV'ers aller landen, verenigt u!
wel om de vakbeweging te laten floreren. Wij hebben geen keuze. Als wij sociale vooruitgang willen boeken, dan is eenheid de enige mogelijkheid.