De sociale organisaties (vakbonden, armoedeorganisaties) en de milieubeweging vertolken enorme maatschappelijke noden en schuiven concrete oplossingen naar voor. We noemen maar: aanzienlijk meer middelen voor het openbaar vervoer, verhoging van lage pensioenen en lonen, betaalbaar en gezond wonen, herwardering van het sociaal overleg enz.

Wie zal dat betalen?

Deze maatregelen zullen aanzienlijke budgetten vereisen. Daarnaast moet er rekening gehouden worden met de dwangbuis van de Europese budgetaire spelregels, of men het nu graag heeft of niet. Zowel in het preelectorale debat als in wat doorsijpelt over de moeizame regeringsvorming lijkt het erop dat men zorgvuldig zwijgt over de vraag vanwaar de nodige miljarden zullen gehaald worden om deze (o.i. meer dan terechte) uitgaven te financieren.
Dit is merkwaardig omdat de socialistische, zowel als de groene partijen in de maanden voor de verkiezingen positief gereageerd hadden op de voorstellen vervat in het gezamenlijk memorandum van het FAN (Financieel Actienetwerk) en zijn franstalige tegenhanger het RJF (Réseau pour la Justice Fiscale).
Deze netwerken waarin naast de vakbonden een reeks middenveld organisaties samenwerken, stellen o.a. voor:

• samenvoegen van alle inkomsten en ze progressief belasten
• vermogensbelasting
• strijd tegen de fiscale fraude, waarvoor meer ambtenaren nodig zijn
• multinationals effectief belasten

Het memorandum van deze netwerken en de antwoorden van de politieke partijen op deze voorstellen zijn te lezen op internet (http://www.hetgrotegeld.be/index.php/het_grote_geld/Nieuws)

De toepassing van deze fiscaal rechtvaardige voorstellen zou jaarlijks tientallen miljarden bijkomende inkomsten voor de staatskas betekenen.

De financiering van de sociale zekerheid

Een veel voorkomende bedenking van politici en de commentatoren is dat de sociale zekerheid (SZ) onder toenemende druk zal komen door de veroudering van de bevolking, waardoor de pensioenen en de gezondheidszorg onbetaalbaar worden.

Wat zelden of nooit vermeld wordt is dat de “Zweedse regering” een gigantische aderlating van de SZ georganiseerd heeft door de patronale bijdrage aan de SZ op de lonen van 33 naar 25 % te brengen. Een gigantische cadeau aan de werkgevers dat volgens het Planbureau jaarlijks 5,8 miljard minder inkomsten voor de SZ betekent. Daarnaast werden allerlei vrijstellingen op de sociale bijdragen ingevoerd, waarvan de impact op de inkomsten van de SZ moeilijker in te schatten zijn.
Tot nu toe zijn de politieke partijen hierover opvallend stil.

Wat te doen?

De hoogste tijd om de (de sociaal en ecologisch) progressieve politieke partijen te overtuigen dat zij het taboe moeten doorbreken over de nood aan aanzienlijk meer inkomsten voor de overheid en de sociale zekerheid.