De Nederlandse schrijver Murat Işık verbaasde vorige lente vriend en vijand toen hij de Libris Literatuur Prijs 2018 én de Boekhandelsprijs won met zijn tweede roman Wees onzichtbaar. Zelf omschreef Isik het winnen van de Libris als "het winnen van de Champions League van de Nederlandstalige literatuur". Wie Wees Onzichtbaar achter de kiezen had, kon niet anders dan onder de indruk zijn door de razende vertelkracht van deze coming of age, overlevingsstrijd en kroniek van de Bijlmer in één. Het is méér dan het verhaal van de schuchtere jongen Metin die opgroeit in het decor van de verloederende Bijlmer en er zich er ontworstelt aan zijn autoritaire en tegelijk apathische vader. Het is vooral het universele verhaal van elk van ons die zijn plek zoekt in het leven, leert te vertrouwen op zijn eigen talenten, droomt, hunkert naar vertrouwen, en geblutst raakt. Isik geeft met Wees Onzichtbaar een stem aan een personage dat veel te vaak onzichtbaar bleef in de Nederlandstalige literatuur. Hij doet dat met een knipoog, met een een onstuimig verteltempo en met empathie. Tegelijk blijft hij ver weg van het al te makkelijke tranentrekkerij. Als kind werd Isik - net als zijn geliefde hoofdpersonage - bestempeld als een buitenbeentje en 'schoonmaker' genoemd, waardoor opgroeien niet echt een walk in the park was. Maar als schrijver lijkt die positie als buitenstaander alleen maar een grote kracht. We zijn dolblij dat hij na zijn eerste Festivalpassage vorig jaar in de Boekenclub, maar wat graag terugkeert naar Gent voor een gesprek in onze Festivalsofa.

We koppelen hem aan de Gentse regisseur Christina Vandekerckhove. Ze won vorig jaar de Publieksprijs op Film Fest Gent met haar samenlevingsportret Rabot. De iconische Rabottorens liggen ondertussen tegen de vlakte. Maar de verhalen van de bewoners van deze woonblokken blijven leven dankzij deze confronterende, maar prachtig gestileerde documentaire. Vier jaar lang werkte Christina aan de film, waarin behalve de Rabotiens die aan het woord zijn, de woontoren zelf het hoofdpersonage is. Net als Isiks bekroonde roman, vertelt Rabot een universeel verhaal. Alleen wijzen deze verhalenvertellers ons er op dat we met zijn allen eigenlijk liever weg kijken van deze 'dorpen in de hoogte' en de vergeten bewoners in onze stad ongeïnteresseerd links laten liggen. Rabot dwingt ons bijna om wel te kijken, naar hoe verwaarlozing een gemeenschap kan ontwrichten. Hoe onzinnig het is om mensen die nergens anders een plek vinden, letterlijk aan de rand van de stad samen te brengen in woontorens zonder ontmoetingsruimte om het zelf maar zien te rooien. Hoe mensen die 'op' zijn, de moed niet meer kunnen opbrengen om te zorgen voor hun buren. Rabot oordeelt niet, Rabot toont alleen - letterlijk, door de cameravoering en de vele personages in deze mozaïekvertelling - dat er veel perspectieven zijn om de werkelijkheid te bekijken. Er zijn altijd meerdere kanten aan een verhaal. En net dat is een verademing in deze tijden. "Als je in een volière te veel vogels steekt, pikken ze malkander dood." Aan het woord is Gustaaf, één van de bewoners van het eerste uur. Het zou een les voor kortzichtig woonbeleid kunnen zijn ...

Een Festivalbabbel over wat verwaarlozing doet met een buurt en een mens, over met bombarie aangekondigde prestigeprojecten en verloedering, over de nood aan ontmoetingsplekken, over het zoeken naar zondebokken en andere kleinmenselijke kantjes, over hoe we denken dat miserie verdwijnt als we ervan wegkijken, over een stadswijk als hoofdpersonage en kleine levensverhalen die hoop bieden. Over de zoektocht naar een betere plek.

Thursday 13/12 15:00-16:00
LOCATIE
Balzaal Vooruit

Bron: http://www.festivalgelijkheid.be/programma/murat-isik-christina-vandekerckhove