Zelden hoorde je een econoom op zo'n bezielde manier de kracht van kunst bezingen, dan journaliste Béatrice Delvaux vorig jaar tijdens haar passage in Alleen Elvis blijft bestaan. Theater, muziek, beeldende kunst, literatuur, dans ... het zijn voor haar uitverkoren plekken waar hoop te vinden is. Kunst is meer dan verstrooiing, het heeft een impact in een samenleving, omdat het een impact heeft op elk van ons, individuele stervelingen die deel uitmaken van die samenleving. Het verandert ons denken en in het beste geval ons doen. Het streelt onze zintuigen, maakt ons rijker, gevoeliger en menselijker. Ze bezong er ook de lof voor moedige mensen, zij die tegen de stroom durven invaren en tegelijk bescheiden zijn. Zelf heeft ze ook dat pittige, rebelse karakter, maar altijd blijft ze geloven in bruggen te bouwen. Tussen Franstalig en Nederlandstalig België. Tussen economie en cultuur. Tussen politiek en journalistiek. Ook met haar geliefde Le Soir probeert ze een tegenmacht te bieden. Tien jaar lang was ze hoofdredacteur van deze Franstalige Belgische krant. Vandaag is ze er nog altijd actief als journaliste en als hoofdcommentator. En nog steeds is ze niet bang van een beetje controverse, of houdt ze zich in om taboes open te breken. Béatrice droomt luidop van een open en tolerant Europa. En spreekt zich uit als bevlogen minnaar ook van het kosmopolitische Brussel. Ze bemint de wrange eenvoud van de stad. Brussel als een kunstwerk in wording.
We brengen deze bruggenbouwer graag samen met de Nederlandse journalist en schrijver Frank Westerman, die afgelopen winter nog 'Brieven over De Brug' schreef voor De Correspondent. We leerden hem begin jaren '90 kennen als piepjonge Volkskrantcorrespondent in Belgrado. Hij bleef er niet netjes in zijn appartement op de zestiende verdieping schrijven over hoe ontspoord, haatdragend nationalistisme een land verscheurde, hoe een burgeroorlog een gemeenschap uiteendreef. Hij trok vooral talloze keren naar het front, om de gruwelijke gevolgen van een ontspoorde ideologie in de ogen te kijken. Het is een houding die hem ook in zijn latere werk zal typeren. Samen met collega Bart Rijs wist hij als enige journalist in 1995 door te dringen tot Dutchbat - het Nederlands infanteriebataljon onder commando van de VN - in de omsingelde enclave Srebrenica. Samen schreven ze daarover Het Zwarste Scenario, een reconstructie van de oorlogsjaren in Srebrenica aan de hand van interviews met ooggetuigen en geheime VN-documenten. Als correspondent voor NRC Handelsblad trok hij daarna nog naar Moskou, later werkte hij vanuit Amsterdam als journalist en schrijver. Als schrijver put hij niet enkel uit zijn fantasie, maar werkt zich graag tot het uiterste in in zijn thema's. Toen hij een tweetal jaar geleden Een woord een woord schreef - een boek over taal, terreur, de Molukse treinkapingen en Charlie Hebdo - onderging hij een kapingsoefening op Shiphol en volgde hij een training tot terrorisme-onderhandelaar bij de Politieacademie. "De feiten laten mij niet los en ik laat de feiten niet los. Ik blijf ze optillen, omdraaien en belichten met het helmlampje van mijn verbeelding." Het typeert Franks aanpak, zijn doorgedreven zoektocht naar waarheid, nieuwsgierigheid ook naar de verschillende kanten van één verhaal. Binnenkort verschijnt zijn nieuwste Wij, de mens. Een boek over schedels en schedelduiders, kloosters en kloosterlingen, baggeraars en biologen - en de wezensvragen: 'Wie zijn wij? Waarom zien wij onszelf als de maat der dingen?'
Een Festivalbabbel over bruggen bouwen, van Mostar tot San Rafael del Rio. Over Brussel en Amsterdam. Over wat mensen bindt, en de valkuilen van nationalisme. Over de tegenmacht die journalistiek kan zijn. Over buikgevoel en ratio.
Zaterdag 15/12 16:30-17:30
LOCATIE
Balzaal Vooruit
Bron: http://www.festivalgelijkheid.be/programma/beatrice-delvaux-frank-westerman