Koopkrachtplakkaat

EnergieplakkaatC

173646265 10222054268599783 1356797931624160070 n

Delen van artikels

Huis van de Mens Eeklo i.s.m. Geuzen Eeklo organiseert:

STAAN DE UNIVERSELE MENSENRECHTEN
IN DE UITVERKOOP?


Woensdag 6 februari, 20u
CC De Herbakker, Theaterzaal

36AE841202BE499B9E6C64C8AB989329

Zeventig kaarsjes op een zure taart: de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens werd op maandag 10 december 2018 dan wel 70 jaar, de verjaardag was er toch eentje in mineur. Dat zegt docent digitale media en politiek Ico Maly. ‘Onze grondrechten staan wereldwijd onder druk van rechts,’ schrijft hij in zijn nieuw boek ‘Hedendaagse antiverlichting’.

Debat met BRUNO VANOBBERGEN (Kinderrechtencommissaris); KATI VERSTREPEN (voorzitter Liga voor Mensenrechten); CHARLOTTE VANDYCKE (Dagelijkse leiding en woordvoerster Vluchtelingenwerk Vlaanderen); BENOIT DHONDT (advocaat en praktijk assistent Human Rights Centre UGent; Ontving een master in “Conflict en Ontwikkeling” aan UGent en vervolmaakte studie in “Theorie en praktijk van de Mensenrechten” in Universiteit Essex (UK); gespecialiseerd in migratie- en vluchtelingenrecht zowel voor Belgische rechtbanken als Europees Hof voor de rechten van de mens); WIES DE GRAEVE (directeur Amnesty International Vlaanderen); ELS KEYTSMAN (directeur UNIA, Interfederaal Gelijkekansencentrum)

Moderator: Eric Goeman (Coördinator/moderator Gentse Feestendebatten)


Op 10 december 1948 werd deze Verklaring aangenomen in de schoot van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. In de onmiddellijke naoorlogse periode werden de mensenrechten gezien als een rem op de horror dat de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder dan de gruweldaden van het naziregime, kenmerkte. In de Preambule van de Verklaring vertaalt zich dat in de erkenning “dat terzijdestelling van en minachting voor de rechten van de mens geleid hebben tot barbaarse handelingen, die het geweten van de mensheid geweld hebben aangedaan.”

Hoewel het formeel geen juridisch bindend document vormt, kan het belang van het UVRM als oorsprong van ons hedendaagse mensenrechtenbegrip moeilijk onderschat worden. De dertig artikelen van het UVRM zijn uitgegroeid tot moreel kompas, aan de hand waarvan onrecht wereldwijd wordt afgemeten, en tot strijddocument voor mensenrechtenactivisten wereldwijd. Na afloop van de Koude Oorlog kenden de mensenrechten begin jaren 1990 een hoogconjunctuur. Sommigen spraken in dit verband van het einde van de geschiedenis, van het begin van een tijdperk waarin de liberale democratie met respect voor de mensenrechten voor eens en voor altijd wereldwijd het hegemoniale politieke model zou blijven. Tegenwoordig is het dan weer bon ton om te beweren dat het mensenrechtenproject zich in crisis bevindt. De dominantie van het veiligheidsdiscours in post-9/11-tijden, het verwateren van de internationale gedachte ten gevolge van de wereldwijde financiële crisis van 2008 en de toename van nationalistisch populisme in landen als Hongarije, de Verenigde Staten en Brazilië, Italië betekenen uiteraard nieuwe uitdagingen voor de mensenrechten.

In plaats van cynisch of defaitistisch te worden, is het echter belangrijk om te beseffen dat successen op vlak van de mensenrechten doorheen de geschiedenis nooit zonder slag of stoot geboekt werden, maar slechts ten gevolge van de juridische of politieke strijd van individuen en mensenrechtenbewegingen. Als het democratische systeem betekent dat de meest fundamentele mensenrechten niet worden gegarandeerd, hebben we een sterk maatschappelijk middenveld nodig. We hebben burgers, burger- en ngo-bewegingen nodig die aantonen waar politiek faalt. We hebben mensen en organisaties nodig om taken over te nemen die de overheid niet opneemt. Als Europese lidstaten geen veilige routes creëren voor mensen die bescherming nodig hebben, zijn organisaties zoals Artsen Zonder Grenzen verplicht om dat te doen. Als mensen op de vlucht niet worden beschermd en gezinnen met jonge kinderen terechtkomen in geïmproviseerde kampen zoals in Calais, dan zijn er organisaties zoals vzw Humain met Patrick Legein die hen helpen. Dan zijn er mensen zoals priester Marechal uit Zeebrugge die hen brood en een soep geeft. Er zijn de mensen van Dokters van de Wereld die een helpende hand bieden om elementaire medische zorgen te verlenen. Er zijn organisaties zoals het Burgerplatform die zorgen voor de coördinatie van de burgers die hun bedden ter beschikking stellen. Wanneer nieuwkomers hun plek niet vinden in België, is er Globe Aroma om de waardigheid van mensen te herstellen en hen een gevoel van menselijkheid te geven. Door ze als kunstenaars te benaderen en niet als een bedreiging of een probleem. Maar ook de vakbonden staan onder steeds grotere druk met o.a. de uitholling van het stakingsrecht en vervolging van syndicale afgevaardigden. Alsof sociale rechten geen mensenrechten zouden zijn.

Het is verontrustend over de manier waarop bepaalde burgers, organisaties en ngo's die de cruciale taak van kritische waarnemer vervullen, worden behandeld. In plaats van hen te versterken in hun rol, bedreigt de overheid hen in toenemende mate. Bovendien zagen we recent dat burgers die mensen zonder papieren willen helpen, geïntimideerd worden door wetsvoorstellen zoals de wet inzake huiszoekingen, klachten over mensensmokkel, invallen. En nog recenter werden medewerkers van het Brusselse Burgerplatform voor hulp aan vluchtelingen voor de rechter gedaagd door de Belgische overheid. Kritische stemmen krijgen een hoop bagger over zich en het middenveld wordt zoveel mogelijk buitenspel gezet, terwijl tegelijkertijd het speelveld kleiner en kleiner wordt gemaakt. (met dank aan Kati Verstrepen en Laurens Lavrysen)