Op 19 september 2019 werd er in het Europese Parlement een resolutie gestemd over het “ Belang van Europees gedenken voor de toekomst van Europa” ( 2019/2819 (RSP)
De resolutie beoogt een gemeenschappelijke visie weer te geven over de politieke evolutie van Europa sinds 1939 tot nu.
1939 is niet willekeurig gekozen. Eind augustus 1939 werd het niet-aanvalspakt tussen nazi Duitsland en de Sovjet-Unie afgesloten. Volgens de resolutie was dit de onmiddellijke aanleiding voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Steeds volgens deze resolutie is dit voldoende om een gelijkheidsteken te plaatsen tussen nazisme en communisme. Communisme en Stalinisme worden dan nog eens terminologisch doorheen gehaspeld om de verwarring compleet te maken. Tevens wordt er een oproep gelanceerd naar de lidstaten om elke positieve verwijzing naar beide regimes in alle lidstaten te verbieden. De symbolieken van beide regimes zouden ook uit de Europese ruimte moeten verbannen worden zoals dit reeds in een aantal lidstaten gebeurd is.
Verder wordt er herhaaldelijk opgeroepen om de teksten van de vonnissen van het Internationaal Tribunaal van Neurenberg in alle Europese talen te vertalen en in gans Europa te verspreiden. Dit laatste is een nobel voornemen, alleen is het jammer dat de opstellers van deze Europese resolutie niet eerst zelf de vonnissen van Neurenberg hebben doorgenomen.
Dan hadden ze geweten dat in die vonnissen Nazi Duitsland als enige natie als aanstoker van Wereldoorlog II wordt veroordeeld. Ook het feit dat de Bondsrepubliek Duitsland tot op vandaag de vonnissen van Neurenberg niet erkend heeft laat staan in haar regelgeving zou geïmplementeerd hebben wordt nergens in de resolutie vermeld. De erkenning door de DDR van de vonnissen van Neurenberg werd bij de Duitse eenmaking niet overgenomen door de Bondsrepubliek.

De Resolutie is een schoolvoorbeeld hoe men gebeurtenissen uit het verleden ten dienste stelt van een actuele politieke agenda.
Daarvoor moet zelfs geen gebeurtenissen vervormen of verkeerdelijk weergeven, het volstaat om gebeurtenissen uit hun historische context te lichten en bijgevolg kan men oorzaak en gevolg doorheen beginnen te haspelen. Zo bekomt men een werkinstrument dat misschien als een tang op een varken past, maar geenszins een correcte analyse van het verleden.
Over de niet-aanvalspakten tussen Duitsland met Frankrijk en Engeland en Polen wordt niets vermeld. Het boycotten van de eerste lekenrepubliek in Spanje door de Westerse democratieën tijdens de agressie van 1936 tot 1939 gesteund Hitler en Musolini, wordt evenmin vermeld.
De waarschuwing van Londen aan Parijs, waar de Volksfrontregering oogluikend steun aan de Spaanse lekenrepubliek toeliet, “ als Frankrijk niet strikter het embargo tegen Spanje zou toepassen , moet het niet op Britse steun rekenen, wanneer Duitsland dat embargo militair zou afdwingen” laat niets aan de verbeelding over.
Het zal niet de enige aanmoediging zijn vanuit Londen voor de Duitse fascistische expansie politiek. Wanneer in 1938 de Hitleriaanse dreiging op Oostenrijk woog, gingen er in het Britse Lagerhuis stemmen op om Oostenrijk bij te staan. Tijdens het Lagerhuis debat hierover op 22 januari 1938 verklaarde de Britse premier Chamberlain : “ Naar mijn mening mogen we de kleine naties niet bedriegen of illusies geven over de hulp , die de Volkenbond kan verstrekken in geval van agressie” (Parlementarydebates. House of Commons22& 1938 vol.332,p.227)
Deze carte blanche heeft Hitler onmiddellijk begrepen want op 12 februari 1938 valt hij Oostenrijk binnen . De Anschluss werd een feit zonder Westelijk weerwerk.

Later in 1936 zal tijdens de Conferentie van München Tsjechoslovakije aan Hitler door Westerse landen eveneens zonder weerwerk worden aangeboden. De Sovjet-Unie die zoals de Tsjechoslovaakse regering in München niet was uitgenodigd zal aan de Westerse mogendheden voorstellen om met 1 miljoen manschappen de onafhankelijkheid van Tsjechische republiek te vrijwaren. Hiervoor vroegen ze wel garanties voor transit door Polen. De Westerse landen gaven de voorkeur om Hitler Duitsland de vrije hand te geven in Tsjechoslovakije. Dit land zal dan ook in twee fases worden opgeslokt door Hitler Duitsland.
Na München komt er nog een conferentie in Moskou tussen de Sovjet-Unie Frankrijk en Groot -Britannië, om te overleggen hoe men gemeenschappelijk de Duitse expansie zou kunnen indijken. Maar de Britse delegatie bezat zelfs geen volmacht om een akkoord te tekenen. De Westerse delegaties vonden het transitprobleem van Russische troepen ingeval van een Duitse agressie tegen een derde land, een complex politiek probleem waarover de Westerse delegaties geen beslissing konden nemen. De conferentie in Moskou wordt na een week onderbreking afgebroken, omdat de Engelse delegatie geen antwoord kon bieden op de transitkwestie.
Het is tegen deze achtergrond dat de Sovjet-Unie toenadering tot Duitsland zocht en overging tot het tekenen van het niet-aanvalspakt met Duitsland.
Ook over deze fase in de Europese geschiedenis is geen spoor terug te vinden in de Europese Resolutie.

Geen zinnig mens zal vandaag het Stalinisme aanprijzen als bestuursvorm of voor zijn misdaden begrip opbrengen. Maar dat belet niet dat er in de buitenlandse politiek van Stalin er zeer dikwijls een hoge mate van realiteitszin aanwezig was .
Een constante in de buitenlandse politiek van de Sovjet politiek is wel het veiligheidsaspect, de angst om geïsoleerd te geraken en omringd te worden door vijandige buurlanden. Het is trouwens een constante die ook in het Tsarenrijk voortdurend aanwezig was.

Tijdens de oorlog zal de Sovjet Unie een betrouwbare bondgenoot blijken te zijn in de strijd tegen Hitler Duitsland. Met meer dan 23 miljoen dodelijke slachtoffers zullen zij de mogendheid binnen de anti-Hitler coalitie zijn met de grootste offers aan menselijk leed

De Europese Redsolutie gaat volledig voorbij aan de Westerse verantwoordelijkheid bij de opdeling van Duitsland in twee afzonderlijke staten. De ruim 220 voorstellen van Stalin tussen 1945 en 1952 om voor Duitsland een ééngemaakte regering te vormen die politiek neutraal zou zijn en zich zou beperken tot een symbolisch leger werden door het Westen hooghartig afgewezen of niet beantwoord. De oplossing die in 1954 voor Oostenrijk werd gevonden, waarbij Oostenrijk zich neutraal zou opstellen en niet zou aansluiten bij een politiek of militair blok had ook voor Duitsland kunnen opgaan. Maar dat paste niet in de Amerikaanse roll back politiek, waarbij de politieke invloed van de Sovjet Unie naar vooroorlogse proporties moest teruggebracht worden.

Over de weigering van de Bondsrepubliek om de vonnissen van Neurenberg noch de besluiten van Potsdam enige rechtskracht te geven wordt erin de Resolutie evenmin gerept.
Evenmin over de weigering van de Bundestag om in 2011 amnestie te verlenen aan de 500.000 burgers uit de Bondrepubliek die tijdens de koude oorlogsjaren tussen 1949 en 1970 vervolgd werden om politieke redenen. Het ging meestal om principiële pacifisten die zich verzetten tegen de Duitse herbewapening. Velen onder hen waren ook al onder het Hitlerregime gestraft. Deze categorie van West-burgers werden door de West Duitse justitie als recidivisten beschouwd en hun straffen werden dan ook prompt verdubbeld !
In 1954 zullen er onder de regering van Adenauer (BRD) uitvoeringsbesluiten verschijnen op een Hitlerdecreet van 1943 waarbij o.a. Belgische militaire collaborateurs nog een aanvraag konden indienen voor het bekomen van de Duitse nationaliteit, zelfs als hun Belgische nationaliteit door de Belgische justitie ontnomen was…

De ruim 25.000 Duitse deserteurs die terechtgesteld werden zullen tot 2009 door de Duitse justitie als landverraders worden beschouwd, zonder enige vorm van erkenning of schadevergoeding.

Nog in 2017 besloot het Grondwettelijk Hof in Karlsruhr dat vervolgde Roma tijdens het nazi regime geen recht hebben op enige schadevergoeding omdat zij niet vervolgd werden vanwege godsdienstige, politieke of raciale redenen maar enkel om hun asociaal gedrag… wat als werkschuw wordt omschreven. De Roma die in de DDR wel een vergoeding kregen zijn deze bij de eenmaking kwijtgespeeld… Wel is sindsdien in de Bundestag een initiatief ontstaan boven de partijgrenzen heen om dit onrecht ongedaan te maken.

Het meest opvallende aan deze Resolutie is wel wat er niet in staat. Zo wordt er nergens gerept over de noodzaak om tot een vredesverdrag in Europa te komen tussen Duitsland en zijn voormalige vijanden. Het bestaande vredesverdrag tussen de DDR en Polen werd niet overgenomen. Enkel tussen West -Duitsland en Italië werd er in de jaren zestig een vredesverdrag afgesloten .

Het is maar op basis van een rechtvaardige vrede in Europa waar in alle staten de Hitlerdecreten rechtsongeldig gemaakt zijn dat er verzoening mogelijk zal zijn.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat deze Resolutie een overweldigende meerderheid achter zich kreeg. Voor België was er enkel een tegenstem van de PTB-PVDA vertegenwoordiger …en MR verkozene. De Ecolo afgevaardigde wijzigde achteraf zijn stemgedrag van ja stem naar onthouding. De Franstalige academische wereld had ondertussen zeer scherp op deze resolutie gereageerd. In Vlaanderen moeten de eerste rimpels van verontwaardiging nog verschijnen…

Alvin De Coninck , november 2019