Het rapport "In Too Deep: What We Know, And Don't Know, About Deep Seabed Mining", dat vandaag wordt voorgesteld door WWF, stelt dat er nog te veel onbekenden zijn en dat veel onderzoek nodig is op het gebied van oceaan-wetenschap, beleid en industriële innovaties, voordat er diepzeemijnbouwactiviteiten mogen plaatsvinden. Een teleurstellende Belgische resolutie die recent werd goedgekeurd in het Belgisch parlement toonde ook al aan dat ons land meer oog heeft voor de particuliere belangen dan voor de oceaan en al het leven dat er van afhankelijk is.

WWF zegt dat plannen van de industrie om de diepzeebodem te ontginnen voor metalen en mineralen zoals kobalt, mangaan en nikkel een destructieve impact zullen hebben op diepzee-ecosystemen en biodiversiteit. Een domino-effect valt dan ook te vrezen voor de visserij, het levensonderhoud en de voedselzekerheid, evenals negatieve effecten op koolstof- en nutriëntencycli in de oceaan.

“De industrie doet het voorkomen dat diepzeemijnbouw nodig is om te voldoen aan de vraag naar mineralen die in de batterijen van elektrische voertuigen en de elektronische gadgets in onze zakken terechtkomen. Maar dat is niet zo'', zegt Jessica Battle, leider van het ‘No Deep Seabed Mining Initiative’ van WWF. "We hoeven de gezondheid van de oceaan niet te verkwanselen om koolstofarm te worden. In plaats daarvan moeten we onze focus richten op circulaire economie, innovatie en het zoeken naar producten en processen die minder vragen van onze hulpbronnen."

Het rapport schetst de belangrijkste milieu- en sociale risico's van diepzeemijnbouw en ontkracht de beweringen van de industrie dat ze schade kunnen beperken. Gezien het trage tempo van diepzeeprocessen, is het onwaarschijnlijk dat vernietigde habitats zich binnen een menselijke tijdschaal zullen herstellen. Mariene ecosystemen zijn met elkaar verbonden en veel soorten migreren. Daarom kan diepzeemijnbouw nooit geïsoleerd plaatsvinden en kunnen verstoringen gemakkelijk territoriale grenzen overschrijden. Negatieve effecten op de wereldwijde visserij zouden de belangrijkste eiwitbron van ongeveer 1 miljard mensen en het levensonderhoud van ongeveer 200 miljoen mensen, velen in arme kustgemeenschappen, bedreigen.

België allesbehalve een ‘Blue Leader’

WWF, evenals vele andere organisaties, politieke leiders en wetenschappers, roept op tot een wereldwijd moratorium op diepzeemijnbouw, tenzij en totdat de ecologische, sociale en economische risico's volledig worden begrepen; alle alternatieven voor het toevoegen van meer mineralen aan de grondstoffeneconomie zijn uitgeput; en het duidelijk is aangetoond dat diepzeemijnbouw kan worden beheerd op een manier die een effectieve bescherming van het mariene milieu garandeert en verlies van biodiversiteit voorkomt.

In een resolutie van 28 januari jl. over diepzeemijnbouw verzuimde het parlement om te pleiten voor zo’n internationaal moratorium. Dat is volgens WWF en andere NGO’s een gemiste kans. Ons land profileert zich als ‘Blue Leader’ en verklaart een voortrekker te zijn in de bescherming van de oceaan door te ijveren voor (1) een nieuw internationaal doel om minstens 30% van de wereldoceaan te beschermen via een wereldwijd netwerk van sterk en volledig beschermde zeegebieden tegen 2030 ("30x30") en voor (2) succesvolle onderhandelingen over een sterk nieuw VN-verdrag voor de internationale wateren. In de praktijk wordt er wat betreft de diepzee vooral gekeken naar economische opportuniteiten terwijl men het voorzorgsprincipe zou moeten hanteren en eerst uitzoeken wat de risico's zijn voor mens en natuur.

WWF: we hebben een duurzame blauwe economie nodig.

Sarah Vanden Eede, beleidsmedewerker Oceaan bij WWF-België: “De diepzee is gemeenschappelijk erfgoed van de gehele mensheid. Dat wil zeggen dat alle generaties recht hebben op inspraak en rechtsbescherming. Kiezen voor diepzeemijnbouw is voorbarig en riskant voor mens, natuur, milieu en klimaat. De betere keuze is volop gaan voor een circulaire deeleconomie die respectvol omspringt met de grenzen van de oceaan en de planeet.”

WWF pleit voor een fundamentele transitie naar een duurzame, ‘blauwe’ economie die sociale en economische voordelen biedt voor huidige en toekomstige generaties; een economie die herstelt, beschermt en de diversiteit handhaaft, net als de productiviteit en veerkracht van mariene ecosystemen. Die moet gebaseerd zijn op schone technologieën, hernieuwbare energie en circulaire materiaalstromen. Het ondersteunen van diepzeemijnbouw als industrie zou indruisen tegen het doel om over te schakelen op een circulaire economie evenals in strijd zijn met de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen (SDGs)[1] van Agenda 2030 van de Verenigde Naties.

Linken:

· Download het samenvattende rapport 'In Too Deep: What We Know, and Don't Know, About Deep Seabed Mining'
· Download het volledige rapport: ‘An Investigation into Deep Seabed Mining and Minerals’
· Download de factsheet over diepzeemijnbouw van WWF

[1] https://unric.org/nl/duurzame-ontwikkelingsdoelstellingen/ en https://sdgs.un.org/goals

INFORMATIE VOOR REDACTEURS:

• WWF is een van de grootste en meest ervaren onafhankelijke natuurbehoudsorganisaties ter wereld, actief in meer dan 100 landen en met meer dan 5 miljoen sympathisanten wereldwijd. Het doel van WWF is de generaties na ons een leefbare planeet na te laten. WWF zet zich in voor het behoud van soorten en hun leefomgeving: bossen, waterrijke gebieden en de oceaan. Verder werkt WWF mee aan oplossingen voor de vervuiling en verspilling van natuurlijke hulpbronnen en de klimaatverandering.
• U kan onze persberichten en rapporten terugvinden op http://www.wwf.be/pers
• Steun het werk van WWF en surf naar www.wwf.be.