Deze wet, die eigenlijk een betere combinatie tussen beroeps-en privéleven mogelijk moest maken, die het welzijn van de werknemers moest waarborgen en die ook moest aansluiten bij de realiteit in de bedrijven, dient hoofdzakelijk en in de eerste plaats de belangen van de werkgevers.

De pensioenleeftijd wordt verhoogd tot 67 jaar, vervroegd uittreden wordt beperkt (brugpensioen, vervroegd pensioen, landingsbanen) en dus moest het werk 'werkbaar worden' tot het einde van de lange loopbaan. Helaas werd dit concept verdraaid tot 'wendbaar werk', wijkt het aldus af van de oorspronkelijke bedoeling en heeft het nu een averechts effect.

Het 'wendbaar werk' van minister Peeters maakt het de werkgevers - en niet de werknemers - een stuk makkelijker: meer flexibiliteit, meer overuren zonder inhaalrust.

Door de overuren is, in tegenstelling tot wat de minister beweert, het einde van de klassieke 38-urenweek in zicht. Bovendien zal de werknemer niet zelf kunnen beslissen wanneer hij wat meer of wat minder wil werken.

Dit wendbaar werk komt, eveneens in tegenstelling tot wat de minister beweert, het evenwicht tussen beroeps- en privéleven niet ten goede. Het vormt integendeel een bedreiging voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid van de werknemers. De stress en het aantal burn-outs zal ongetwijfeld toenemen, wat een impact zal hebben op het RIZIV-budget.

De wet-Peeters is nadelig voor alle werknemers, en meer bepaald voor vrouwen, oudere werknemers, eenoudergezinnen en deeltijdsen.

Bovendien zet deze wet een rem op (mogelijke) aanwervingen. Terwijl er in ons land nog steeds te veel werkzoekenden zijn.

Uiteindelijk beperkt deze wet, opnieuw in tegenstelling tot wat de minister beweert, de rol van de sociale gesprekspartners. De werknemer komt alleen te staan ten opzichte van zijn werkgever, wat ongetwijfeld in zijn nadeel speelt.