De Turkse agressie-oorlog tegen Afrin, een enclave met een grote meerderheid Koerden, duurt nu al bijna twee maanden. Een vreedzame enclave van waaruit geen dreiging of geweld uitging krijgt te maken met intense Turkse bombardementen en militiegeweld. Dit alles onder het mom van 'strijd tegen terrorisme' (lees de Koerdische volksmilities die een vooraanstaande rol hebben gespeeld in het verslaan van de Islamitische Staat). Er vallen honderden slachtoffers te betreuren, onder wie heel wat kinderen. Met de steun van het Turkse leger zijn milities van gewapende salafisten tot op enkele kilometers genaderd van de gelijknamige stad Afrin. Met de steeds maar driestere agressieve taal van president Erdogan, valt het ergste te vrezen. Volgens de propaganda van president Erdogan zal de oorlog er voor zorgen dat de 'oorspronkelijke bewoners' kunnen 'terugkeren' naar Afrin. In werkelijkheid is hij gestart met een operatie die Afrin etnisch moet zuiveren van de Koerdische bevolking. Vervolgens wil hij naar eigen zeggen de Syrische vluchtelingen hervestigen die zich in Turkije bevinden. Erdogan dreigt er ook mee om na Afrin de steden Manbij, Kobani, Tel-Abyad, Ras al-Ayn and Qamishli aan te vallen. Dat betekent dat hij heel de noordelijke regio onder controle van Ankara wil plaatsen met de hulp van door Turkije getrainde islamistische milities.

President Erdogan is vastbesloten om een einde te maken aan een uniek basisdemocratisch, pluralistisch en gender-gelijk politiek experiment, aan een project waar mensen in vrede, met godsdienstvrijheid en culturele diversiteit proberen te bouwen aan een betere toekomst te midden van de oorlogsgruwel.

De Turkse militaire agressie luidt een nieuwe fase in de bijna zeven jaar lange oorlog in. Blijkbaar zijn zowel Poetin, als Assad bereid Erodgan vrij spel te geven in ruil voor het heroveren van Ghouta. Voor de VS is het hoe dan ook een win-win scenario vermits ze via Turkije voet aan de grond krijgen in Syrië. Voor Assad is de militaire agressie van Turkije een noodzakelijk kwaad, zodat ook hij zich van het lastige zelfbestuur onder impuls van de Koerden weet te bevrijden. Terwijl het voor Poetin belangrijk is dat de lokale regionale machten stevig in het zadel blijven zitten en elkaar in evenwicht houden, net wat het democratisch zelfbestuur bedreigt.

En wat doet België? De Europese Unie? Nagenoeg heel het politieke establishment? Ze kijken de andere kant op. Hoewel de Turkse invasie van Syrië een zware overtreding vormt van het internationaal recht en het VN-Handvest met de voeten wordt getreden blijft het opvallend stil. Ze sluiten oren, ogen en mond.

Nochtans zijn veel van de oprukkende milities aanhangers van een extremistische intolerante ideologie, van het genre dat in Europa gezien wordt al potentieel gevaarlijk. In Noord-Syrië waar ze strijden aan de zijde van een NAVO-bondgenoot mogen ze straffeloos hun gang gaan. Erger nog, de NAVO draait de zaken op zijn kop en verklaart dat Turkije het recht heeft om zich te verdedigen.

Het internationale stilzwijgen is beschamend. Ronkende verklaringen over mensenrechten en democratie blijven uit. De weigering om de Turkse agressie-oorlog te veroordelen en maatregelen te nemen die een einde maken aan de overtredingen van het internationaal recht, maakt onze regeringen medeplichtig aan oorlogsmisdaden.

Aan onze regeringen vragen we: zijn jullie vergeten dat duizenden Koerdische strijders hun leven hebben gegeven en het vuile werk hebben opgeknapt om de Islamitische Staat te verdrijven? Is het vluchtelingenakkoord met Turkije belangrijker dan het lot van een heel volk? Is het bondgenootschap met een repressief en oorlogszuchtig regime belangrijker dan de verdediging van elementaire waarden, van het internationaal recht en de mensenrechten? Wat is het nut van een eind februari gestemde VN-resolutie die een 30 dagen durend wapenstilstand vraagt in heel Syrië, als niemand de moeite doet om er voor te zorgen dat ze wordt nageleefd?

We roepen op om eindelijk het stilzwijgen te doorbreken!

We vragen om:
1. de Turkse oorlog te veroordelen en een halt toe te roepen.
2. de militaire relaties en wapenhandel met Turkije te bevriezen
3. dringend diplomatieke maatregelen te nemen die de wapens doen zwijgen, die leiden tot een duurzaam bestand en een einde maken aan de Turkse bezetting
4. alle vredesbesprekingen opnieuw op te starten ditmaal met inbegrip van een Koerdische vertegenwoordiging
5. de strijd voor de vrijheid van meningsuiting en actie in Turkije te verdedigen en te protesteren tegen de arrestaties van critici van de Turkse invasie

Initiatief van: Ludo De Brabander, Vrede vzw en Stephen Bouquin, Hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Evry-Parisud