DE BRUGSE BOOMIDIOOT, Peter Theunynck, stadsdichter Brugge

Vijf esdoorns, een pruimenboom, drie kerselaars en een wilg.
Ze staan in de weg in een tuintje in Brugge.
Tien stammen. De strijd van de boomidioot.

Ook bomen zijn levende wezens, zegt hij.
Hij noemt ze individuen.
De mensen verklaren hem voor gek.

Weg met die takkenman. Omhakken die boel.
Te groot en te veel voor een stadstuin.
De wet is de wet. De Code Napoléon!

Niet dat hij ze knuffelt. Zij brengen hem schaduw.
Niet dat hij ze nachtkust. Zij geven hem adem.
Ze wortelen hem. Net als zijn moeder en vader.

Geen hap krijgt hij nog door zijn keel.
Desnoods verhuist hij ze naar een andere tuin.
Desnoods gaat hij voor hen failliet. Maar doden: dat niet.

Er staan disproportioneel veel bomen in uw tuin, oordeelt de rechter.
Het regenwoud is toch veel erger, relativeert het radiomeisje.
Kruip terug in uw boom, vuile hippie, oppert het internet.

We krijgen de lucht niet langer gezuiverd, zegt hij.
Nergens meer lijdende longen dan hier. Wie vertelt
Aan de ouders van Newtown: plant elders maar andere kinderen?

Hij vindt dat het ooit eens moet stoppen. Hij strijdt maar
met simpele woorden. Wie is er de zot. Wie is er in feite de idioot?
Wie hakt er de tak af waarop hij zit? Wie wurgt er zichzelf met zijn lucht?

Negen bomen

Hadden deze bomen
handen, kruipend in de grond,
lange, maar knoestige tengels,

ze zouden statig uit de zon gaan staan,
uw schuilplaats zijn voor regen.

Hadden deze bomen
bloemen, blad of huid,
ze zouden wijde armen sieren.

Was er wind, ze stonden recht in koor,
zingend, met hun open monden mee,
wortelend in uw woorden

en had u pijn, en was er tijd,
ze zouden hongeren.

Hadden deze bomen
meer dan een generfde huid,
meer dan stugge wortels,

waren zij dieper dan gebladerte,
ze zouden zich verzetten

.

Lies Van Gasse, vrije Brugse stadsdichteres 2014