CETA, het omstreden handelsakkoord tussen Canada en de EU, is sinds 21 september 2017 in voorlopige werking. Onder druk van actiegroepen werd CETA een gemengd akkoord: alle 38 (deel)parlementen van de EU moeten hun goedkeuring geven, vooraleer het volledig in werking kan treden. Als een van hen nee zegt, kunnen we CETA alsnog naar de prullenmand verwijzen. Niettemin wordt het vel van de beer alvast verkocht: onze Gentse haven bereidt zich voor om vlees uit Canada te importeren. Hier lees je wat er zo problematisch is aan deze Gentse intentie, en wat je zelf kan doen om het tij te keren.

Welk vlees in de kuip?
De kritiek dat CETA leidt tot toelating van hormonenvlees op Europese bodem, wordt vaak afgedaan als linkse bangmakerij. Volgens de Europese Commissie is de vrees voor hormonenvlees onterecht: al het rundvlees dat in de EU wordt ingevoerd, moet worden geproduceerd volgens een hormoonvrij programma en wordt gecontroleerd aan de grens.
Maar klopt dat wel? Voorgaande handelsakkoorden tussen de EU en Canada legden een quotum vast voor de invoer van hormoonvrij vlees vanuit Canada. Dit quotum is tot nu toe nog niet voor de helft gevuld, dus er is geen overschot aan hormoonvrij vlees in Canada. Op de lijst van slachthuizen die mogen exporteren naar de EU staan twee namen die niet aangesloten zijn bij het hormoonvrij programma: Cargill en JBS. Controle van het vlees aan de grens kan uitsluitsel geven, maar is niet zo evident. Bij ons gebeurt hormooncontrole ter plaatse in boerderijen. Professor Stefaan De Smet van Universiteit Gent, gespecialiseerd in dierlijke productiesystemen, zegt dat controle op hormoonresiduen na slachten veel moeilijker is. Bovendien moeten in Canada wachttijden gerespecteerd worden, net om te vermijden dat er residuen achterblijven in het vlees.

Er zit een geurtje aan
Moet er überhaupt meer vlees zijn in Europa? De EU exporteert jaarlijks 4 miljoen ton varkensvlees en 400.000 ton rundvlees. We hebben dus vlees te over! Waren we trouwens niet van plan om met z’n allen minder vlees te gaan eten? En kiezen we dan niet beter op ‘niet-veggiedag’ voor een stukje “vlees van bij ons”?
In het CETA-verdrag is sprake van 80.000 ton varkens- en rundvlees die jaarlijks kunnen ingevoerd worden vanuit Canada. Verdelen we die 80.000 ton over de 500 miljoen inwoners van de EU, dan krijgt iedereen jaarlijks een plakje van 160 g. Belachelijk weinig dus. Wat is dan de point van vervuilende transportschepen in te zetten, koelinstallaties aan de douane en dure controles op het vlees? Wel, hier komt de werkelijke bestaansreden van CETA en andere vrijhandelsakkoorden op de proppen: de prijs- en marktcontrole in handen geven van multinationals. Dit is hoe de ‘vrije’ markt werkt: de loutere dreiging van Canadees vlees dat onze richting uitkomt, kan de vleesprijs op de Europese markten al drukken. Resultaat: een nog ruimere marge voor multinationals die Europees vlees opkopen, en boeren die met moeite nog het hoofd boven water kunnen houden.

Help Gent weer op het rechte pad
Gent zou Gent niet zijn zonder zijn haven, maar dit is ook de stad van de Commons en de transitieplannen, de stad die ambieert de groenste en duurzaamste van Europa te zijn, de winnaar van de Fair and Ethical Trade Award! Gent heeft zich bovendien in 2015 “SMART TTIP” verklaard, verwijzend naar het gekelderde vrijhandelsakkoord tussen de EU en de VS. Eén van de principes daarvan is “streven naar een eerlijke en correcte handel en economische duurzaamheid voor elkeen”. En ook: “een maximale bescherming van de lokale economie, consumentenrechten, volksgezondheid, sociale rechten, dierenwelzijn en het milieu”. Als Gent het enigszins meent met haar vooruitstrevende ambities, kan het niet de stad zijn die dit Trojaans CETA-vlees binnenhaalt.