Ieder mens met het hart op de rechte plaats leeft mee met de naasten die rouwen om deze gruwelijke gebeurtenissen. Daarnaast begint iedereen zich af te vragen hoe het in godsnaam is kunnen gebeuren dat een gekend verkrachter en moordenaar, die in eerste aanleg weer eens tot gevangenisstraf veroordeeld werd, op vrije voeten kon rond lopen. Het spel zwarte pieten doorgeven kwam al snel op gang. Wij proberen naar de grond van de zaak te gaan.

De zwarte piet werd eerst uitgedeeld aan de rechter die de verkrachter-moordenaar niet onmiddellijk liet opsluiten. De Antwerpse rechters schoven de zwarte piet meteen door naar de Minister van Justitie, wegens de chronische onderbemanning en onderfinanciering van Justitie.

Minister van Justitie wees er op dat hij zijn best gedaan had en toch 50 miljoen extra voor Justitie had bekomen. Voorlopig werd de zwarte piet door de commentatoren niet verder gegeven. Wij willen verder gaan.

Fundamentele oorzaken
De chronische onderfinanciering van justitie leidde tot tekort aan personeel en gebouwen die toenemend onbruikbaar worden. Onder de huidige regering is daarenboven de toegang tot justitie voor de minder begoeden bemoeilijkt.

Deze toestand wordt al langer aangeklaagd door progressieve advocaten. Zeer snel hebben de armoedeorganisaties zich bij de protesten gevoegd.

Nieuw is dat onder deze legislatuur dat de hoogste magistraten enkele maanden geleden opriepen tot een korte werkonderbreking en in het Brusselse Justitiepaleis een reeks brandredes hielden, waarin zij niet alleen alle bovengenoemde wantoestanden aankloegen maar zelf stelden dat de regering de rechtstaat in gevaar brengt.

Wat bij deze protesten onderbelicht bleef, is dat de onderfinanciering van justitie deel uitmaakt van een breder plaatje: de chronische onderfinanciering van overheidsdiensten.

Onderfinanciering overheidsdiensten
Onder de huidige legislatuur waren er talrijke protesten en stakingen in de meest uiteenlopende sectoren: personeel van het gevangeniswezen, het spoor, de post, de gemeenten enz. enz. , tegen de besparingspolitiek.

Reeds onder vorige legislaturen waren er allerlei protesten en acties.

Reden voor de besparingen
De regeringen en de meeste politici stellen al jaren dat er nu eenmaal moet bespaard worden: het gezond verstand gebiedt het en het moet van Europa, luidt het. Het grootste deel van de media en ook het grootste deel van de bevolking stapte hierin mee.
Wat grotendeels onvermeld bleef is dat sinds begin van de jaren tachtig van vorige eeuw de staat geleidelijk aan minder belastingen is gaan innen bij diegenen die ruim bij kas zitten.
Deze politiek maakt deel uit van een maatschappijvisie die sindsdien geleidelijk de wereld veroverde: het neoliberalisme. De essentie van de visie werd het duidelijkst door Margaret Thatcher geformuleerd: “There is no such thing als society, there are only individuals and their families’ Resultaat: afslanking van de staat (gaande tot privatiseringen), aanvallen op vakbondsrechten, culpabisilering van de armen (meritocratie) enz.
De essentie van de tegengestelde visie is te vatten in een simpel woord:

solidariteit

Het lijkt er op dat onder deze legislatuur de hang naar een fundamenteel ander beleid gegroeid is. Sinds het aantreden van de regering Michel zijn er talrijke samenkomsten, betogingen, stakingen geweest vanuit vakbonden en andere organisaties. Er zijn ook nieuwe samenwerkingsverbanden ontstaan zoals Hart boven Hard, en Tout Autre Chose uitmondend in de Tam Tam Campagne. Daarnaast is sinds eind vorig jaar de roep om een krachtdadig klimaatbeleid exponentieel gegroeid, dankzij de verontwaardiging en entoesiaste inzet van de jongeren.

Organisaties die strijden voor het klimaat, andere die strijden tegen armoede ongelijkheid, samenwerkingsverbanden die pleiten voor rechtvaardige fiscaliteit, andere voor de toegang tot justitie, vakbonden, vredesbewegingen enz enz stapten op zondag 12 mei met 20.000 op in Brussel. Zie onze reportage op deze website.

De Stuurgroep van LEF