Pats! Binnen zes weken al. Dan moeten 130 sociaal-culturele organisaties 6% van hun geplande werking schrappen. Dat geldt ook voor jeugdverblijfcentra, voor de bovenlokale werkingen met kwetsbare kinderen en jongeren, bovenlokale jeugdhuizen en de bovenbouwers van de jeugdsector zoals de Kinderrechtencoalitie, Bataljong, de Vlaamse Jeugdraad en de Ambrassade. 93 jeugdorganisaties moeten 3% schrappen. SAM, het steunpunt voor opbouwwerk, straathoekwerk, schuldbemiddeling en algemeen welzijnswerk, verliest maar liefst 27%. De verenigingen van etnisch-culturele minderheden worden geviseerd in hun huidige werking. Duolegaten voor goede doelen worden afgeschaft.

Het beleid tornt aan het verenigingsleven in plaats van het uit te bouwen. Zo verliest het hart van de samenleving, het sociale weefsel, zijn zuurstof.

Dat gaat gepaard met een algemene besparing van 6% op de kunstensector die het ook nog eens met 60% minder projectmiddelen moet doen. De VRT verliest 44 miljoen middelen en daarmee 250 mensen. Ook fondsen voor onafhankelijke journalistiek verdwijnen. Het openbaar vervoer zoals de Lijn kreunt onder het gebrek aan investeringen. De zorg kampt met lange, aangroeiende wachtlijsten. De klimaatambitie is navenant klein. Die beleidskeuzes maken van Vlaanderen een kille, harde samenleving.

‘Iedereen moet besparen,’ is het mantra. Maar dat klopt niet helemaal. Het beleid investeert in enkele paradepaardjes en in de privé-stichting van Fernand Huts. De 34,5 miljoen euro subsidie – uit het klimaatfonds (!) – voor een paar grote vervuilers in de (petro)chemie en het staal worden bijna verdrievoudigd.

Dat is geen karikatuur. De cijfers staan allemaal zwart op wit in regeringsdocumenten. Ze verarmen de samenleving. Intussen laat men middelen liggen door te weigeren zware vormen van fiscale ontwijking aan te pakken en weigert ons politieke bedrijf zelf te besparen.

In deze context wijzen wij de opgesomde besparingen af. Immers, de essentie is: in wat voor samenleving willen we leven? Hoe willen we die inrichten? Laten we winst voorgaan op waarde of omgekeerd?

Het middenveld gaat over mensen die elkaar in netwerken vinden en zich daar, grotendeels vrijwillig, inzetten voor wat waardevol is. Mensen met een handicap bijspringen, drempels voor participatie aangeven, verkeerssituaties en openbaar vervoer verbeteren, ijveren voor schonere lucht, mensen bijstaan die moeilijk de weg vinden in onze complexe samenleving, mensen een stem geven… Zonder onze verenigingen, belangenbehartigers en spreekbuizen wordt elke burger een eiland dat zelf maar moet zien te overleven wanneer zijn rechten worden ingeperkt. Onze verenigingen zorgen rechtstreeks en onrechtstreeks voor het welzijn en het welbevinden van de mensen in Vlaanderen. De meerwaarde ervan is onberekenbaar én onbetaalbaar. De brede social profit was de voorbije decennia bovendien goed voor een bovengemiddelde groei van de economische toegevoegde waarde, de werkgelegenheid en de impact op de rest van de economie.

Natuurlijk is er boosheid, ontgoocheling en frustratie. Bij professionals en vrijwilligers. Natuurlijk willen wij ons niet uit elkaar laten spelen voor enkele kruimels. Als de regering echt wil investeren in een warm Vlaanderen, dan schroeft ze haar desastreuze plannen voor het middenveld, de openbare dienstverlening en de cultuursector terug.

Om die overtuiging in het licht te zetten, maken wij een week lang VuurWerk. Voor een warme samenleving. In de VuurWerk-week van 2 december laten verschillende sectoren, in verbondenheid met elkaar, van zich horen en zien. In deze “VuurWerk-week” houden we ook de beleidsnota’s tegen het licht en plaatsen iedereen die werkt voor ons allemaal in het voetlicht.