Dit jaar is het weer een schrikkeljaar, we krijgen één dag cadeau.
Wordt het weer shoppen, shoppen, shoppen of maken we er een echte dag winst van?
Eén dag extra om de klimaatcrisis effectief aan te pakken, vanuit de politieke wereld maatregelen te nemen voor het klimaat? Daarom roepen de Grootouders voor het Klimaat de Vlaamse parochies, klokkenluiders en beiaardiers op om op zaterdag 29 februari om 12.00u gedurende 3 minuten de noodklokken te luiden.

In vroegere tijden werden de noodklokken geluid bij storm en ontij. Bij brand liepen de mensen naar buiten om te helpen waar ze konden. Vaak was dat bij boeren. Er werd geholpen om koeien en stro te redden, ofwel de meubelen.
De vrouwen begonnen eten klaar te maken voor de getroffenen en de helpers.
Op 1 februari 1953, amper 67 jaar geleden, werden ook de noodklokken geluid. Die vroege zondagochtend stonden de dijkgraaf en de burgemeester op hun dijken en onderbraken pastoors de vroegmis voor het luiden van de noodklok. Polderboeren kenden de zwakke plekken in de dijken en wisten langs welke weg het water zich bij een dijkdoorbraak over het land zou verspreiden. De ramp vermijden konden ze niet, maar doorheen de eeuwen hadden ze geleerd hoe de materiële en menselijke schade tot een minimum te beperken.
En vandaag staan we ook voor een gelijkaardige noodsituatie.
“Our House is on Fire”, roept de jeugd, maar de klimaat-brandweer komt niet opdagen, of véél te laat.
We moeten de alarmbellen luiden. Politici geraken niet vooruit in hun plannen, en schieten niet doeltreffend in gang. Ook als burgers moeten we wakker blijven!