Het zijn harde tijden. Het coronavirus hakt niet alleen in op ons gezondheidssysteem en op de economie, maar ook gewoon op onze dagelijkse realiteit, gevoelens, angsten.
In dit soort tijden is solidariteit belangrijker dan ooit, en we zien ook vele voorbeelden daarvan spontaan opborrelen. Maar net zo goed is er ook veel ongerustheid en onbehagen, en beleeft iedereen de crisis een beetje vanuit zijn of haar eigen cocon. De media volgen is daarbij niet altijd even geruststellend.

Solidariteit begint met begrip voor elkaars situatie. Daarom hebben de ABVV-experten hun oor te luisteren gelegd bij de experten van de werkvloer: de delegees en secretarissen die vandaag overspoeld worden met vragen en noodkreten. Zo proberen we een blik te bieden op wat deze crisis teweegbrengt en op de problemen waarmee mensen in allerlei beroepen en posities vandaag geconfronteerd worden, vaak vanuit zeer verschillende invalshoeken, maar met één gemeenschappelijke vijand. Hoe meer we van elkaar beseffen in welke realiteit we leven, hoe beter we zullen kunnen samenwerken om de uitweg te vinden.

Naarmate we verhalen binnenkrijgen, zullen we ze hier brengen. Vandaag brengen we in deze blog het dagboek van Joyce, een delegee van een groot filiaal van een Belgische warenhuisketen gevestigd in hartje Antwerpen. Zij vertelt wat het personeel van het warenhuis de voorbije weken heeft meegemaakt, vanaf de eerste onrust over corona tot aan de tijdelijke sluiting van het warenhuis.

WEEK 11, VAN 9 TOT 13 MAART 2020.

Maandag: In het begin van de week beginnen de vragen van ongeruste medewerkers te komen. Wat moeten we doen met de mensen die terugkomen van een reis uit Italië na de krokusvakantie? Welke maatregelen moeten we nemen naar de klanten toe en welke maatregelen moeten we nemen voor onze eigen veiligheid? Mag een collega die naar Italië is geweest nog wel komen werken? Te veel vragen op een te korte tijd. En te weinig antwoorden voorhanden.

Ondertussen wordt er door onze directie voor nog meer ontsmettingsgel aan de kassa’s en in de rayons gezorgd. We hopen op het beste en proberen de weinige klanten die er nog zijn – want het effect van de ongerustheid is duidelijk al te voelen in de winkel – nog zo goed mogelijk te helpen zonder onszelf in gevaar te brengen.

Mag een collega die naar Italië is geweest nog wel komen werken? Te veel vragen op een te korte tijd. En te weinig antwoorden voorhanden.

Dinsdag: Nog meer vragen, nog meer onzekerheid. Je voelt dat de angst wat begint toe te slaan. Op de werkvloer wordt over niets anders meer gesproken dan over het Coronavirus. De leveringen komen ook niet meer aan. Hoe lang gaan we nog kunnen werken? Zowel bij de collega’s als bij de directie is er veel onzekerheid. Iedereen volgt de actualiteit en het laatste nieuws over het virus.

Woensdag: Vandaag hadden we CPBW (Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk) met natuurlijk vooral aandacht voor wat er zal gebeuren rond het Coronavirus.

Donderdag: We hadden nog een ondernemingsraad vandaag. Maar ‘s avonds rond 23u27 krijgen de delegees een bericht dat de directie heeft besloten om zaterdag de winkel dicht te houden. Eerder die dag was er beslist om alle vergaderingen af te lasten. Op het nieuws kwam ook het bericht dat de scholen alle lessen zouden opschorten.

‘s avonds rond 23u27 krijgen de delegees een bericht dat de directie heeft besloten om zaterdag de winkel dicht te houden.

Hoe gaat dat gaan? Onder onze collega’s zijn er wel wat alleenstaande moeders. Gelukkig staat onze directie open om indien nodig de uurroosters aan te passen voor mensen die problemen hebben met de opvang van hun kinderen. Op vrijdag regelen we dat. Op de afdelingen wordt er gecommuniceerd dat alle winkels zaterdag dicht zullen zijn, animaties van die dag worden geannuleerd.

WEEK 12, VAN 16 TOT 20 MAART 2020

Maandag: Een nieuwe week, een nieuwe dag…Vele van onze collega’s vragen zich af wat het nut is om zaterdag te sluiten als we op weekdagen toch gewoon moeten komen werken. En dat in dezelfde omstandigheden én nu de mensen hun kinderen thuis zijn. Ze vragen hoe lang we nog zullen open blijven. Andere winkels op de Meir sluiten en sowieso zijn er eigenlijk zo goed als geen klanten meer.

Dinsdag 11u57: De syndicale delegatie en de afdelingsmanagers worden in het kantoor van de zaakvoerster geroepen. Op de afdelingen is de spanning te snijden. De collega’s vragen zich af wanneer er eindelijk een beslissing gaat komen.

In het kantoor van de zaakvoerster is een doodse stilte als ik binnenkom. Onze zaakvoerster zit er verslagen bij. De warenhuisketen heeft besloten om al zijn winkels te sluiten tot en met 3 april.

De procedure voor de afsluiting wordt uitgelegd en een brief van de directie wordt voorgelezen. We krijgen de kans om alle vragen te stellen war we op kunnen komen. Maar we krijgen weinig of geen antwoorden. De waarheid is dat niemand weet hoe alles exact zal verlopen. Dit is nog nooit gezien.

We gaan terug naar onze afdeling met een zwaar gemoed, we weten wat er nu gaat volgen. Alle aanwezige afdelingsmanagers verdelen zich over onze verdiepen en geven een briefing aan het personeel over de sluiting van de winkel en hoe alles zal verlopen: onze winkel zal om 12u45 sluiten voor de klanten. De collega’s zijn stil maar toch ook opgelucht. Eindelijk is er een antwoord op de vraag die al zo lang door de winkel gaat…wanneer sluiten we?

We krijgen de kans om alle vragen te stellen war we op kunnen komen. Maar we krijgen weinig of geen antwoorden. De waarheid is dat niemand weet hoe alles exact zal verlopen. Dit is nog nooit gezien.

Kort na de briefing wordt er in de winkel omgeroepen dat alle vestigingen de deuren sluiten. De klanten worden bedankt voor hun vertrouwen in ons en we hopen hen snel terug te zien. Dan ruimen we nog op, affiches weg, ijskasten leeg…Alles staat klaar om binnenkort opnieuw te starten.

Alles verloopt rustig. Eenmaal de winkel gesloten is, worden alle werknemers aan het service center gevraagd.

Onze zaakvoerster spreekt alle medewerkers toe met de tranen in haar ogen. Ook veel medewerkers pinken hier en daar een traantje weg. We weten dat deze maatregelen tijdelijk zijn, maar toch voelt het zo definitief.

We worden bedankt voor onze inzet en onze medewerking. Dan volgt een applaus. Mensen willen elkaar omhelzen maar de angst voor de ziekte is groter. Het is geen vaarwel maar een ‘tot binnenkort’.

Dinsdag 13u45: de winkel is gesloten. Iedereen is weg.

WEEK 13, VAN 23 TOT 27 MAART

Nu een week later zijn wij delegees meer dan ooit nodig. Ons werk gaat voort en we proberen iedereen zo goed mogelijk te helpen. Onze deur staat nu meer dan ooit (figuurlijk dan wel) open voor al onze collega’s.

We doen ons best om hen mee door deze moeilijke tijden te helpen en hen zo goed mogelijk en op alle mogelijke manieren bij te staan. Want de vragen over gezondheid, technische werkloosheid, uitkeringen, ziekte, rechten en voorwaarden…die blijven komen. Ook nu de winkel dicht is, gaat ons werk voort.

WORDT VERVOLGD…
Dit artikel kon alleen tot stand komen door de input van delegees en secretarissen. Hartelijk dank daarvoor!
Zoals gezegd zullen we naarmate de verhalen binnenkomen, proberen om meer beroepen in de kijker te brengen. Maar belangrijk om tot slot mee te geven, is dat achter elk van de vragen en moeilijkheden die je hier kan lezen ook mensen zitten die hard werken aan de oplossingen en de antwoorden. In ons geval zijn dat de vele medewerkers, delegees en secretarissen van de vakbond die tijdens deze storm druk in de weer zijn om mensen gerust te stellen, hun houvast te bieden, hun belangen te verdedigen en oplossingen te onderhandelen. Samen sterk!

Ben je werknemer of werkzoekende en heb je vragen over de gevolgen van de coronacrisis en -maatregelen voor jouw situatie? Dan vind je hier alvast een boel informatie verzameld: