Verzekeringsmaatschappijen spelen met
de gezondheid van de werknemers

De arbeidsongevallenwet viert haar 50ste verjaardag. Deze wet regelt de manier waarop arbeidsongevallen in ons land worden erkend en vergoed, en draagt deze bevoegdheid toe aan particuliere verzekeringsmaatschappijen. Een keuze die tegen de stroom van andere Europese landen inging, want daar bleef deze materie in handen van de overheid. 50 jaar later zijn de cijfers verre van positief.

De eerste vaststelling is dat het beheer van deze particuliere verzekeringsmaatschappijen voornamelijk gericht is op winst, door onder andere de dienstverlening aan werknemers zo veel als mogelijk te beperken. Particuliere verzekeringen hebben een sterke neiging om zo weinig mogelijk in te grijpen, door te weinig arbeidsongevallen te erkennen, maar ook door de slachtoffers te weinig te vergoeden.

Slechts 1 op de 3 ongevallen aangegeven
Wat de werkgevers betreft, deze zijn niet bijzonder bereid om de ongevallen van hun werknemers te melden. Zo wordt vaak vastgesteld dat bedrijven hun gewonde werknemers aangepast werk laten verrichten om geen arbeidsongevallen te moeten aangeven, of om de gevolgen tot een minimum te beperken opdat hun verzekeringsbijdragen niet omhoog zouden gaan. Deze tendens om ongevallen -die onschuldig lijken- niet aan te geven, kan betreurenswaardige gevolgen hebben in geval van complicaties, maar ook voor de ongevallenpreventie en voor het sociale zekerheidsstelsel, dat de kosten van zulke niet-erkende ongevallen standaard voor zijn rekening neemt.

Weigeringspercentage 6 keer hoger dan in 1985
Het te weinig erkennen van ongevallen is eveneens een probleem. Uit de sinds 1985 verzamelde cijfers blijkt een constante stijging van het weigeringspercentage. Anno 2021 bedraagt dat percentage 13% in de privésector, dat is maar liefst zes keer meer dan in 1985! Er zijn verschillende aanwijzingen dat veel ongevallen ten onrechte door de verzekeringsmaatschappijen worden geweigerd.

En zelfs wanneer het ongeval erkend wordt, moet het slachtoffer nog heel wat hindernissen overwinnen om een correcte erkenning te krijgen en gecompenseerd te worden voor de geleden schade. Enerzijds weigert de verzekeringsmaatschappij vaak de volledige periode van arbeidsongeschiktheid van het slachtoffer te betalen. Anderzijds is er een sterke neiging tot onderschatting van het effect van de gevolgen op het werkvermogen van de werknemer. Deze evaluatie is allesbehalve objectief en leidt tot een groot aantal rechtszaken.

2 X slachtoffer? Neen!
Nu de arbeidsongevallenwet 50 kaarsen uitblaast, kan de Algemene Centrale – ABVV het alleen maar betreuren dat de werknemer die een arbeidsongeval heeft geleden, niet alleen het slachtoffer is van lichamelijke en psychische schade gelinkt aan het ongeval, maar dat hij vaak eveneens slachtoffer is van een wet die geen eerlijke en waardige erkenning van zijn schade toelaat.

We stellen dit systeem ter discussie en eisen meer rechtvaardigheid, onder meer door meer controle uit te oefenen op de wijze waarop particuliere verzekeringsmaatschappijen de dossiers behandelen. Daarom vragen we FEDRIS om de controles te verscherpen en de dossiers grondiger na te kijken, en dat, in geval van tekortkomingen van de verzekeringsmaatschappij de beslissing herzien kan worden.