Je laat je familie, je vrienden, al je vertrouwde plekjes achter, op weg naar…?

Beste lezer, wat nu volgt zal u zeker raken, maar besef dat dit mensen zijn die hier geen verblijf krijgen, ondanks hun pijn. Dit maakt het zo extreem moeilijk voor hen.

Daarom streeft VLOS naar een RUIMHARTIGE REGULARISATIE van hun verblijf.

Hoe komt VLOS in contact met deze mensen?

Wel, iemand begint pas te praten wanneer er een beetje rust komt, wanneer de sfeer wat vertrouwelijker wordt, wanneer je, tot hun grote verbazing, hun taal spreekt.

Ik ben heel blij dat ik, door mijn (beperkte) kennis van het Arabisch, al heb kunnen helpen bij soms zeer moeilijke gesprekken. Wanneer de diepste frustraties naar boven komen, kan zelfs één vertrouwd woord het verschil maken; een typische uitdrukking kan hen zelfs doen lachen, waardoor de situatie ontspant.

Een contacttaal is dus een grote meerwaarde.

Onze bereidheid tot helpen is primordiaal, want ook het kleinste obstakel is voor deze mensen dikwijls een berg. Zo komt bv. iemand met een reclamefolder en vreest hij dat het een factuur voor de elektriciteit is.

Inschrijvingen voor de school van de kinderen moeten online gebeuren. Dat kunnen zij niet alleen.

Een woonst zoeken voor hen? Wij slagen er zelfs maar met grote moeite in; zij stuiten bijna altijd op een weigering.

Maar ook gewoon regelmatig aanwezig zijn en hen een luisterend oor bieden, doet wonderen.

VLUCHTEN…

WAAROM?

-Ik werd ontvoerd en kon me gelukkig vrijkopen. De tol was zeer hoog: mijn goed betaalde job moest ik opzeggen en ik dook onder, vele jaren, want ze zochten mij…

-Ik kom uit een land waar een kind nooit mag zingen of dansen, waar zeer jonge meisjes moeten huwen met een veel oudere man, zodat het gezin dan financieel kan overleven…

-Mijn leven kwam in gevaar door mijn politieke overtuiging…

-Ik werd meerdere keren aangevallen en uiteindelijk met de dood bedreigd…

-Ik werd zonder reden opgepakt en gefolterd, puur machtsvertoon. Mijn lichaam draagt voor altijd de sporen van de slagen en van ergere dingen. En mijn geest…

-Ze hebben mijn vader en mijn broer vermoord en mij met de dood bedreigd…

-Toen mijn dochtertje nog maar enkele maanden oud was, werd ze meegenomen om haar te besnijden. Ik wou dat niet. Ze is doodgebloed.

WAARHEEN?

Naar Europa, daar hebben mensen rechten.

Naar ergens waar ik veilig ben.

WAARVOOR?

Omdat men hier niet zomaar je huis binnenvalt en jou of je familie meeneemt of doodt.

Hier is rechtspraak.

Hier is respect voor elke persoon.

Hier kan ik mijn nieuw leven beginnen…

Dacht ik, hoopte ik.

EN NU?

-Ik had al hogere studies gedaan en wil me nu verder bekwamen om mensen te kunnen helpen.

-Ik wil werken en niet afhankelijk zijn van anderen voor mijn onderhoud.

-Mijn kinderen studeren flink om volwaardig lid te kunnen worden van deze maatschappij.

-Ik ben hoog opgeleid, maar mijn diploma geldt hier niet.

EN WACHTEN, WACHTEN.

Weken, maanden, jaren in onzekerheid.

-Ik kan geen relatie aangaan, niet huwen, want ik kan niet in het onderhoud voorzien.

-Ik mag niet studeren en ook niet werken, want ik heb (nog) geen papieren.

-Komen er papieren, dan moet je ineens een vrij hoog taalniveau hebben om werk te vinden, maar hoe kan je dat halen zonder les en zonder praktijk, als Sans Papier.
Niet iedereen leert even vlot een nieuwe taal. Sommige starters zijn totaal ongeletterd.

-Mijn kinderen willen ook graag leuke dingen, maar ik moet neen zeggen, want ik kan dat niet betalen…(stilte), en dat is hard.

-Mijn leven staat op “pauze”, maar de jaren tikken weg.

WAT DOET DAT MET JOU?

-In mijn hoofd is het altijd druk: alles wat gebeurd is, speelt als een film, en vooral … hoe moet het nu verder?

-Het gevoel is dubbel: enerzijds zijn we nu veilig, maar anderzijds geraken we eigenlijk niet vooruit.

-Mijn mama mis ik het meest. Zij heeft me al het goede bijgebracht. Soms was ze streng om mij het rechte pad te leren volgen.

-Ik kan bijna geen contact hebben met mijn familie. Zij lopen nog altijd gevaar, en verhuizen zeer dikwijls in hun poging om veilig te blijven.

Bange, dikwijls wanhopige mensen lichtten een tipje van de sluier op, en wij beseffen dat dit slechts een klein deel van de immense problematiek weergeeft.

Een RUIMHARTIGE REGULARISATIE kan vele levens op het goede spoor zetten.