Eind april is een rapport Target Locked verschenen van de Fédération Internationale pour les Droits Humains (FIDH) en de Organisation Mondiale Contre la Torture (OMCT) over de manier waarop Israël probeert de werking van ngo’s voor Palestijnse rechten te dwarsbomen.

Naast de Israëlische regering zelf zijn NGO Monitor, Im Tirtzu en de JCPA belangrijke actoren.

De tactieken zijn dat er bij Palestijnse ngo’s een link gelegd wordt met terrorisme. Verder blijkt de beschuldiging ‘antisemitisme’ ook goed te werken bij het afschrikken van donoren.

Israël bedient zich ook van bedreigingen en laster. Nada Kiswanson (29) vertegenwoordigde Al-Haq in Europa. In 2016 kregen zij en haar familie bedreigingen via de telefoon en email. Dit vanwege het indienen van een verzoek aan het Internationaal Strafhof om een onderzoek in te stellen naar de rol van het Israëlische leger bij het schenden van internationaal recht. Het bureau van Al Haq kreeg te maken met cyberaanvallen. Shawan Jabarin van Al Haq werd door het Meir Amit Intelligence and Terrorism Information Center beschreven als een voormalig lid van de terroristische organisatie PFLP. Laster werd ook verspreid door het Israëlische ministerie van justitie.

Intimidatie, het verspreiden van laster over personen, reisverboden, invallen in kantoren zoals in september 2019 bij Addameer (32), verbanning (van Omar Shakir van Human Rights Watch), het ontnemen van een verblijfsvergunning in Oost-Jeruzalem (in drie jaar tijd moesten zes ngo’s hun kantoor sluiten in Jeruzalem) – het zijn een aantal concrete voorbeelden die in het rapport naar voren komen.

In 2011 werd het oproepen tot een boycot van Israël een strafbaar feit. In 2020 waren er 29 staten in de VS die een vergelijkbare wetgeving hadden (35).

De ngo Al-Marsad (35,36) protesteerde als mensenrechtenorganisatie tegen de aanleg van een windmolen park in de bezette Golanhoogte. Doodsbedreigingen waren het gevolg.

Verder is er de praktijk dat buitenlandse critici van Israël niet meer in Israël worden toegelaten bijv. afgevaardigden van de VN en Laith Abu Zeyad van Amnesty International (voor het gerecht werd deze laatste beslissing gerechtvaardigd met het argument: ‘veiligheidsredenen’ en ‘geheime informatie’).

Een ander middel is ngo’s op financiële gronden verdacht maken. Naar Russisch voorbeeld (41) zijn ngo’s sinds 2016 verplicht te vermelden dat ze ‘buitenlandse agenten’ zijn als ze meer geld van buiten Israël krijgen dan van binnen. En soms verzinnen organisaties als NGO Monitor verhalen over financiële malversaties om die te publiceren.

Ook al kunnen ngo’s zich verweren: het kost wel tijd en energie. En soms ontstaat er wantrouwen bij donerende organisaties.

Het kan echter ook zijn dat valse beschuldigingen als een boemerang terugkeren in het gezicht van de aanvaller. De getroffen ngo’s hebben verschillende artikelen geschreven om de tactieken van organisaties als de NGO monitor te ontmaskeren. Dat heeft zijn uitwerking niet gemist.