De klimaattop in Glasgow was een mislukking, een zoveelste gemiste kans. Vage beloftes, compromissen, niet-bindende afspraken, gefoefel in de marge. En dat terwijl de werkelijke CO2 uitstoot wereldwijd een stuk hoger is dan wat de officiële cijfers ons vertellen. COP26, op zich al een veeg teken: al zesentwintig jaar lopen de wereldleiders achter de feiten aan.

Zolang groei en winst de allesbepalende norm zijn, gaan we onherroepelijk ten onder, samen met de hele biosfeer. De economie moet nu echt wijken voor de ecologie, zoals tijdens de pandemie de economie moest wijken voor de volksgezondheid. Er was en is een soort absolute norm: de bezetting van de ziekhuisbedden op intensieve zorgen. Dezelfde ijzeren logica zou moeten toegepast worden voor het klimaat: alleen wat binnen de normen van de planetaire grenzen blijft, kan nog. De rest moet onherroepelijk op de schop. Gewoon weg ermee. Stoppen. Nu.

Toen we daarover bezig waren op een kunststudietrip naar Duitsland, zei een collega aangeslagen, dat de jongeren nu moesten in actie komen. Ik zei, ja, zeker, maar de hele wereld zou moeten staken voor het klimaat. Een wereldwijde algemene staking voor het klimaat. Geen betoging, daar liggen de machthebbers en de CEO’s niet wakker van. Alleen als we allemaal massaal spijbelen kunnen de wereldleiders, misschien, bij de les houden. Een wereldwijde algemene staking, zeg ik u. Een volle dag de planeet stilleggen. Een week wat mij betreft. Of als was het maar een uur. Van vijf voor twaalf tot vijf voor een. Als een sequens, een mexican wave van protest. Vijf voor twaalf gaat dan in tijdszones de wereld rond.