Algemeen coördinator Heidi Degerickx: “Na 20 jaar moeten we helaas vaststellen dat het recht op maatschappelijke integratie geen uitweg uit de armoede biedt. Daarvoor ligt het instrument dat daarvoor wordt gebruikt, het ‘leefloon’, te ver onder de armoedegrens, net als veel andere uitkeringen. Bovendien is er een groot probleem bij de toekenning. De voorwaarden voor toekenning zijn de voorbije jaren steeds strenger geworden, waardoor meer mensen uit de boot vallen. We zien daar ook grote verschillen tussen lokale besturen onderling, en zelfs tussen maatschappelijk werkers binnen eenzelfde OCMW. Het recht op maatschappelijke integratie hangt dus heel erg af van waar je woont en zelfs van wie je voor je hebt als maatschappelijk werker bij het OCMW of het Sociaal Huis. Dat is onaanvaardbaar voor iets waar mensen recht op hebben!”

De voorbije jaren is daar de uitbreiding van de toepassing van het GPMI (Geïndivisualiseerd Project Maatschappelijke Integratie) bijgekomen. Dat is een soort contract dat mensen met een leefloon moeten aangaan in het kader van hun traject maatschappelijke integratie. Dat GPMI schiet zijn doel voorbij en is vooral een sanctioneringsmechanisme gebleken, eerder dan een begeleidingsinstrument. Het werkt vooral beperkend en dreigt mensen bijkomend uit te sluiten, terwijl het op papier de bedoeling heeft om mensen extra te ondersteunen en maatwerk te bieden.

Ondanks die verstrenging is het aantal mensen met een leefloon toegenomen. Dat komt omdat steeds meer mensen moeilijker toegang krijgen tot de sociale zekerheid. Ook bij de werkloosheidsuitkering en ziekte-uitkering zien we steeds meer verstrengingen en weigeringen, waardoor jaar na jaar een grotere groep mensen aangewezen is op toekenning van het leefloon. Met andere woorden, de gaten in het sociale vangnet worden groter en groter, ook bij het laatste vangnet, het leefloon.