Tweet

Share

Dit hadden we in jaren niet gezien. Op 20 juni gingen we met meer dan 80.000, in alle kleuren, door de straten van Brussel. Onze eis: betere lonen. Het was een historische krachttoer, die boekdelen spreekt over de sociale noodsituatie waarin we ons bevinden.

Het was alles behalve een stille optocht. De betoging van 20 juni lééfde! Iedereen bracht een eigen ervaring mee, een spandoek, een lied of een strijdkreet. Uit alle sectoren gaven werknemers jong en oud uiting aan hun frustratie. Iedereen staat vandaag immers in de vuurlijn. We zijn allen het slachtoffer van exploderende prijzen, afkalvende koopkracht, de zorg voor morgen en voor het einde van de maand.

Gelukkig kennen we in ons land de automatische indexering van lonen en uitkeringen. Die is van essentieel belang om een zekere bescherming te bieden. Helaas is de index vandaag ontoereikend.

Wat nu?

Een week na deze krachttoer kwam het ABVV bijeen om te beslissen hoe het nu verder moet. De strijd is nog lang niet gestreden. Na maanden van mobilisatie met het oog op de herziening van de loonnormwet – de wet van 0% – zetten we meteen na de zomer de inspanning verder.

Op die manier naderen we stilaan de onderhandelingen over een interprofessioneel akkoord (IPA), om eerst nog te passeren langs de onderhandelingen over de verdeling van de welvaartsenveloppe. Die welvaartsenveloppe moet de komende twee jaar de sociale uitkeringen optrekken.

Rem

We horen nu al dat de werkgevers de handrem willen optrekken en dat ze bij hun standpunt blijven dat beide dossiers moeten worden gekoppeld. Ook al staan die los van elkaar en moet de welvaartsenveloppe bovendien volgens de wet vóór 15 september (van de even jaren) geregeld worden. Zij zien wie van een uitkering moet leven liever gegijzeld tot er begin volgend jaar over een IPA wordt onderhandeld.

Het is geen verrassing dat ook de politieke rechterzijde zich hevig blijft verzetten tegen elke wijziging van de wet van ‘96. Op die manier blijven de lonen in een keurslijf steken en blijven échte loononderhandelingen afgeblokt.

Het staat als een paal boven water, maar we herhalen toch met kracht, dat wij als vakbond geen enkele aanval – uit welke hoek dan ook – zullen tolereren op de automatische indexering van lonen en uitkeringen.

Nul marge

Op 29 juni namen wij het woord in het federale parlement. Met een mandaat van bijna 90.000 handtekeningen onder de petitie van de drie vakbonden, brachten we het debat over de lonen naar de bevoegde Kamercommissie.

Gedetailleerd deden we uit de doeken waarom de loonnormwet, door de regering-Michel verstrengd in 2017, oneerlijk is. Hoe de berekening van de marge vertekend is. Hoe de vergelijking van de Belgische lonen met die van de buurlanden mank loopt. Je leest hierover meer in de volgende pagina’s van je ledenblad.

Wij pikten reacties op van uit het hele politieke spectrum. Sommigen ter rechterzijde scheepten ons af met een vooraf geschreven verklaring, of negeerden onze argumenten. Anti-vakbond- en daarom anti-werknemersgevoelens zijn hardnekkig verankerd in bepaalde partijen. Maar wij weten dat, als deze wet niet verandert, er de komende jaren geen loonsverhogingen (buiten de index) zullen zijn. Nul komma nul. Niks. Zero.

Dit zullen we nooit aanvaarden, zeker niet als we tegelijk in de krant lezen dat de winstmarges van zoveel bedrijven door het dak gaan.

Staking

Dus, kameraden, hoe gaan we verder? Wij gaan door. We roepen harder. Geen enkele sociale overwinning doorheen de geschiedenis is ons in de schoot geworpen. Vanaf september gaan we weer de straat op. De mobilisatie gaat voort.

Wat als onze tegenstanders ons blijven negeren? Dan is ons antwoord een algemene staking in november, in gemeenschappelijk vakbondsfront als dat kan. Samen doen we de werkgevers en de overheid inzien dat de sociale nood hoog is. De facturen en stijgende prijzen wachten niet, en de werknemers eisen oplossingen. Als een staking nodig is om onze boodschap over te brengen, dan zullen we niet aarzelen.