We voelen het allemaal: deze winter wordt bikkelhard. De zorg wordt overspoeld, virussen doen als een lopend vuurtje de ronde, we zagen zelden zoveel stress en mentale problemen. Werkende mensen liggen wakker: “Zouden we durven de verwarming aan te zetten?” Onze hele gezondheidszorg kraakt langs alle kanten, nog nooit wilden zoveel collega’s de handdoek in de ring gooien.

Ondertussen proberen 2.000 vluchtelingen in Brussel te overleven op straat of in onverwarmde gebouwen. De arbeidsrechtbank deed al bijna 7.000 uitspraken waarin geëist wordt dat elke mens die asiel aangevraagd heeft onmiddellijk onderdak krijgt.

Dit is geen opvangcrisis, het is een politieke keuze om opvang te weigeren aan mensen die er wettelijk recht op hebben. Onze staat weigert bewust en hardnekkig zijn plicht na te komen tegenover mensen die naar hier kwamen voor bescherming. Er wordt geschermd met termen als ‘aanzuigeffect’ en ‘voorbeeldfunctie’ om vluchtelingen te ontmenselijken. Dat cynisme verdragen wij niet.

De humanitaire ngo’s die die grote groep fragiele mensen verzorgen kunnen de stroom niet meer aan. Beeld het je eens in: elke dag zie je radeloze, zieke mensen, die nergens toegang krijgen. Je geeft ze medicatie, verbindt hun wonden, je probeert grip te krijgen op besmettelijke ziekten als schurft en difterie. En dan stuur je hen terug naar hun matje op de bevroren grond voor wie weet hoelang nog. Dat hakt erin, dat kan niemand zo lang opbrengen. De ngo’s roepen op om extra vrijwilligers, ze zouden er honderden nodig hebben.

Ons zorgverlenershart bloedt bij zo’n oproep. Natuurlijk willen we helpen. Toegang tot gezondheidzorg is een mensenrecht, wij interpreteren dat klaar en duidelijk als ‘voor ieder mens’. Maar hoe kun je nu instaan voor de gezondheid van mensen die in de vrieskou op de grond slapen? Welke zin heeft het om antibiotica voor te schrijven aan iemand die misschien niet één deftige maaltijd heeft op een dag? Hoeveel moed moet je hebben om in een van de rijkste landen ter wereld te zorgen voor mensen die moedwillig in zulke mensonterende omstandigheden geduwd worden?

Het aantal aanklachten, acties en open brieven valt niet meer te tellen. Als burgers en zorgverleners kunnen we niet anders dan blijven roepen tot we gehoord worden. Want dit gaat over het fundament van onze samenleving: gelijke rechten. Daar geven we geen duimbreed op toe. We vragen de regering om haar plicht te doen: eindelijk zorgen voor opvang en toegang tot zorg voor alle vluchtelingen op ons grondgebied. Nu, voor er nog doden vallen.

Ondertekend door een brede groep van 380 zorgverleners uit diverse sectoren en ngo’s, onder wie dr. Jean-Jacques Amy (prof. em. gynaecologie VUB), dr. Paul De Munck (voorzitter GBO), dr. Michel Roland (ULB), Janneke Ronse (voorzitter Geneeskunde voor het Volk), Gaetan Denies (hoofdverpleger spoed UMC Sint-Pieter).

Bron: https://www.demorgen.be/meningen/zorgverleners-eisen-opvang-voor-vluchtelingen-geen-pleisters~b77061ca/?referrer=https%3A%2F%2Fstatics.teams.cdn.office.net%2F