'De enige post waar nog marge is, is de sociale zekerheid, die nog altijd met 2 miljard per jaar groeit. Die teert de staat uit. Als je dit land leefbaar wil houden, dan moet je daar iets aan doen' zei Bart De Wever in een interview in De Morgen.

Dit is ongeveer de meest schandalige uitspraak van een politicus in de Lage Landen in de voorbije decennia: zelfs het VB in hun hoogdagen konden zich deze reactionaire (priet)praat niet permitteren. Vandaag wordt deze sociale afbraakpolitiek zelfs niet afgestraft. Vanuit grote delen van het bedrijfsleven, zoals vanuit de werkgeverslobby’s VBO en VOKA zelfs toegejuicht, soms aangemoedigd.

Het is op een niveau van Geert Wilders maar dan zonder de multiculturele obsessie. Het is ook het niveau van Ayn Rand, Theodore Dalrymple en Maggie Thatcher zelf, geworteld in de neoliberale obsessie, de totale omvorming van de planeet tot een kapitalistisch bedrijf, en een frontale aanval op de sociale verworvenheden van de georganiseerde arbeidersbeweging.

Zonder wie we vandaag geen sociale bescherming, publieke dienstverlening, solidaire zorg voor zwakken, zieken, armen, ouderen hadden.

Drie jaar geleden liet Mario Draghi, voorzitter van de ECB (Europese Central Bank) zich ontvallen in de Wall Street Journal: “Het Europese Sociale Model is voorbij”. Dit was geen slip of the tongue, maar een weloverwogen statement van een vertegenwoordiger van de heersende economische, politieke en financiële elites.Elites die hun macht gebruiken om zo weinig mogelijk rijkdom nog te herverdelen.

We leven in een wereld van extremen:

Credit Suisse toont hoe de rijkdom in de wereld over de bevolking is verdeeld.
32 miljoen mensen - een massa iets groter van die van de Benelux of 0,7% van de wereldbevolking -heeft in totaal 41% van alle rijkdom op aarde of 98.700 miljard dollar in handen. Op basis van dezelfde studie leren we dat 3,2 miljard mensen - 68,7% van ‘s werelds volwassen mensen, 3% van de globale rijkdom bezitten of 7.300 miljard dollar. Credit Suisse voorspelt ook dat de globale rijkdom de volgende 5 jaar met 40% zal toenemen tot 334.000 miljard dollar in 2018.

De top 0,1% bezit samen bijna 43 biljoen dollar. Met die 43 biljoen dollar kan voor 1423 jaar de ganse wereld voorzien worden van proper water (een van de millenniumdoelstellingen) of 250 jaar de kosten betaald worden voor de strijd tegen de klimaatverandering of voor 190 jaar mondiaal voorzien worden in lager en middelbaar onderwijs voor ieder kind.

De concentratie van rijkdom is afgelopen decennia sterk toegenomen en de kloof tussen arm en rijk zal, als er niet radicaal wordt ingegrepen, alleen maar groeien. Klaus Schwab, initiatiefnemer van het WEF (World Economic Forum in Davos), voorspelt opstanden en revoluties. In haar Global Risk Report, gepubliceerd in januari 2015, wordt onderstreept dat ernstige inkomensongelijkheid wereldwijd de grootste risicofactor is voor instabiliteit in de komende tien jaar.

Toegenomen economische ongelijkheid en achteruitgang van midden- en laagste inkomens veroorzaakt onrust bij brede lage van bevolking. Volgens The Economist bestaat in minstens 65 landen hoge tot zeer hoge kans tot onrust en rebellie, te vergelijken met de Arabische lente.

België klassenmaatschappij?

De 20 procent armste gezinnen in België beschikkenover een gemiddeld vermogen van amper 2.800 euro.Daarentegen bedraagt het gemiddelde vermogen van de 10 procentrijkste huishoudens 1,5 miljoen euro.

Belgium: fiscale snoepdoos van Europa

Deze titel is niet verzonnen maar staat inderdaad te lezen op de website van accountancybureau Iven De Hoon & Partners, een grote speler in fiscaal adviesland.

“Multinationals vinden België fiscaal uiterst interessant” blokletterde dagblad De Tijd enkele maanden geleden.

De Belgische fiscale regimes worden door 20 procent van de grootste bedrijven ter wereld gebruikt om zo weinig mogelijk belastingen te betalen. Bekende namen zoals ArcelorMittal, Volkswagen en Rabobank passeerden de revue, maar ook staatsondernemingen zoals het Noorse Statoil. Volgens het onderzoek van De Tijd worden multinationals vooral aangetrokken door de notionele intrestaftrek, het gunstige regime voor holdings en de fiscale verdragen met Zwitserland en Hongkong. Interessant om te weten (vooral voor hen die een pleidooi blijven houden om de rijken en de bedrijven fiscaal te ontzien in naam van investeringen en werkgelegenheid) is dat een aantal grote buitenlandse bedrijven en investeringsfondsen zelf niet in België actief zijn, maar wel honderden miljoenen euro besparingen realiseren door een Belgisch kantoor met één of twee werknemers te openen.

België is een onbekend belastingparadijs voor de gewone werkende mensen, een bekende maar geheime vrijhaven voor de grote fortuinen en multinationale ondernemingen.

Want inderdaad terwijl België een fiscale hel is voor diegenen die leven van arbeid is het een paradijs voor het kapitaal.

Een efficiënt gestructureerde belastingontduikingsindustrie staat ter beschikking voor diegenen die hun centen willen verbergen voor de publieke staatskas. Een fiscale adviesindustrie van advocatenassociaties, banken en consultancybureaus.

Deze fiscale industrie probeert met alle mogelijke legale en soms illegale middelen hun klanten te behoeden voor de fiscus. Ze zijn de steun en toeverlaat van rijke fiscale fraudeurs en vriend ten huize in alle belastingparadijzen.

Zoals vampiers het daglicht schuwen, verafschuwen zij transparantie. De duisternis van het bankgeheim – met een versleten beroep op privacy – is hun belangrijkste wapen.

Fiscale transparantie behoort volgens hen niet tot de democratie en daarom beroepen ze zich voortdurend op de legaliteit van hun transacties om het roofridderschap te verdedigen en te vrijwaren. Waarschijnlijk in naam van het algemeen belang?

Zo komen we bij een niet onbelangrijke vaststelling: De fiscale belastingontduikingsindustrie verdedigt niet alleen het plunderen van de publieke schatkist, het cement van onze sociale welvaart, maar organiseert ook de plundering zelf. Liefst in de schaduw, maar soms met agressieve campagnes tegen overheden en fiscus.

Zij zijn kind aan huis in belastingparadijzen en offshorecentra. De belastingparadijzen zijn het zenuwcentrum van de financiële industrie dat het hart is van de kapitalistische economie. Banken, advocatenassociaties en de fiscale adviesbureaus pompen het bloed uit de publieke schatkisten in de private ongereguleerde geldcirculatie, geholpen door de mondiale mobiliteit van kapitaal.

Als belastingen legaal of illegaal worden ontweken, wordt de overheid armer. En dat is bijzonder nadelig voor onze sociale welvaartsstaat. Zeg maar voor alle publieke voorzieningen die wij, onze ouders, grootouders, kinderen en kleinkinderen allemaal elke dag nodig hebben.

Bij de fiscale belastingontduikingsindustrie – zij spreken steevast van legale belastingontwijking – primeert het recht van de sterksten (en de rijksten) boven de solidariteit en boven een overheid die haar primaire taken zoals sociale bescherming en het leveren van goede publieke diensten aan iedereen kan uitvoeren. De vermogens en vennootschappen, ondersteund door de ideologische hetze tegen belastingen ondergraven de sociale taken van de overheid en daarmee ook de sociale en politieke democratie.

En laten we daarover duidelijk zijn: de politici en de meeste politieke partijen dragen hierin een grote verantwoordelijkheid want zij zijn nog altijd verantwoordelijk voor het maken van de fiscale wetten en ook de mazen in de wetten, de beruchte “achterpoorten”, waardoor belastingontduiking gemaskeerd als belastingontwijking eenvoudig is. Voor al diegenen die het kunnen betalen.

Fiscale spitstechnologie laat een aantal geluksvogels (een beschermde soort?) toe aan de belastingen te ontsnappen en toch te genieten van onze publieke collectieve diensten. De financiering van die diensten gebeurt wel vooral door de kleine en middelgrote inkomens en door de KMO’s.

De fiscus is dus de vijand, en in de allerbeste neoliberale traditie keren deze speciale vluchtelingen, kapitaalvluchtelingen, zich tegen het algemeen belang, want zonder belastinginkomsten is er geen sociale verzorgingsstaat. De fiscale hemel die de fiscale adviesbureaus beloven aan hun gefortuneerde cliënteel gaat ten koste van de bestaanszekerheid van velen.

België gezakt in strijd tegen witwassen

België krijgt een internationale bolwassing voor zijn povere strijd tegen het witwassen van zwart en crimineel geld. Dat blijkt uit het nieuwe evaluatierapport van de Financial Action Task Force (FATF) over België. Het internationale antiwitwasorgaan klaagt dat ons land geen nationale strategie heeft tegen witwassen en dat justitie te veel (56 pct) witwasdossiers moet seponeren bij gebrek aan speurders (De Tijd).

Belastingsoorlogen

Er is een nieuwe oorlog. Of oorlogen. Tax Wars. Begonnen onder leiding van Thatcher en Reagan en nu verder gezet door de vermogenden en multinationale ondernemingen, hedgefunds en andere aasgieren die zich boven de democratie plaatsen. Een positie die ze gekregen hebben omdat de meerderheid van politieke overheden in de voorbije decennia steeds minder het algemeen belang vooropstelde, maar vooral het welzijn van de rijke klassen.

Belastingsoorlogen zijn een vorm van omgekeerde klassenstrijd, want het zijn de rijken die vooral tegen de armen strijden en voorlopig aan de winnende hand zijn (belastingverlagingen, fiscale dumping zoals notionele intrestaftrek, belastingparadijzen en offshorecentra (waar zich op dit ogenblik 25.000.000.000.000 miljard euro bevind uit het oog van de fiscus), rulings, Luxleaks, Swissleaks, Belgoleaks, enz).

In dat rijtje past natuurlijk ook de eindeloze discussie vanuit de werkgeverslobby’s over “loonlastenverlaging” en “competitiviteit”. Daarom is de inhoud die voorligt van de huidige taxshift een onderdeel van deze belastingsoorlogen. De Taxshift is een beetje verschuiven van lasten en niet een herverdeling van rijkdom.

België, een fiscale hel? Ja, voor wie?

De rijkste 500 Franse families hebben onder meer via 54 holdings 17 miljard euro in België geparkeerd. Dat blijkt uit onderzoek van De Tijd en L'Echo.

Van de top 100 is een vijfde op een of andere manier aanwezig in ons land. Tien procent van die top is ondertussen al in België gedomicilieerd, onder meer om aan de Franse vermogensbelasting te ontsnappen. Bernard Arnault is slechts het topje van deze fiscale ijsberg. De top 500 heeft samen 17 miljard in België geparkeerd.

Deze families leven nu al in het paradijs op aarde.

Belastingen zijn het publieke cement waarop de vermogenden hun particuliere rijkdom verzamelen. De werknemers produceren de rijkdom en zij betalen de meeste belastingen.Het is de prijs die voor de beschaving moet worden betaald. Maar omdat de rijken en bedrijven de beschaving verlaten en hun “eigen beschaving privaat organiseren” wordt deze prijs op dit ogenblik niet betaald. Of toch: maar vooral door de werkende mensen.

Ja maar, wij hebben toch de grootste belastingsdruk ter wereld?

Volgens PwC toch die elk jaar opnieuw deze cijfers de wereld insturen gretig overgenomen door de meeste media en natuurlijk door alle rechtse politici en economen. Maar dat die belastingsdruk totaal onevenwichtig en dus sociaal onrechtvaardig verdeeld is daar hoor je ze nooit over piepen.

Laten we het fiscale plaatje eens bekijken voor de fiscale hel België.Men kan hieruit besluiten dat België zijn best doet om zijn rijkste inwoners tegen de belastingen te beschermen, wat een heel ongelijke verdeling van de belastingdruk tot gevolg heeft

Inkomstenbelastingen:

28,1% belastingen plus 27,3% sociale zekerheidsbijdragen = 55,4%

Vennootschapsbelastingen 11,8%

Vermogensbelastingen 0,58%

Ja maar, we moeten besparen, geen nieuwe belastingen heffen, zeker niet rechtvaardig herverdelen, maar beknotten op de uitgaven en iedereen moet zijn steentje bijdragen.

Iedereen? Ik lees intussen dat “de vermogens slechts 2% bijdragen aan de totale begrotingsinspanning”.

Men kan hieruit besluiten dat België zijn best doet om zijn rijkste inwoners tegen de belastingen te beschermen, wat een heel ongelijke verdeling van de belastingdruk tot gevolg heeft.

Ja maar, de bedrijven betalen uiteindelijk de rekening?

De duizend meest winstgevende bedrijven betaalden ook in 2013 gemiddeld amper 6,7 procent belasting. Dat komt vooral door de notionele-interestaftrek en de vrijstelling van de meerwaarde op aandelen. Feest voor de werknemers? Neen het feest was vooral voor de aandeelhouders.

Fiscale paradijzen zijn het hart van het financiële kapitalisme

De OESO schat dat meer dan 50% van de wereldhandel op papier langs de fiscale paradijzen passeert. Toch brengen die gebieden maar 3% van de bruto wereldproductie voort.

Een niet aangegeven inkomen van die omvang vertegenwoordigt op wereldvlak

jaarlijks een fiscaal verlies van ongeveer 255 miljard dollar. Dat is ruim meer dan het jaarlijkse bedrag dat nodig was om de Millennium Doelstellingen voor Ontwikkeling (MDO) van de Verenigde Naties te financieren. Die Milleniumdoelstellingen zijn uiteraard niet gehaald, want de oorlog van de rijken tegen de armen wordt keihard gevoerd. Niet Hart boven Hard maar Hard tegen Hart.

Ze zijn gespecialiseerd in een heel winstgevende financiële industrie, waar de financiële inkomsten van buitenlanders of eigen inwoners weinig of niet belast worden, of fiscaal beschermd zijn dankzij talrijke achterpoortjes (bankgeheim, trusts, stichtingen...).

Die « offshore » centra boeken meer dan de helft van de wereldhandel van de multinationals (via filialen die op advies van de auditindustrie en fiscalisten met het oog op belastingontwijking worden opgezet). Die centra zijn ook een schuiloord voor de grote fortuinen die "hun inkomsten fiscaal wensen te optimaliseren" (lees: ontsnappen aan het grootste deel of aan alle belastingen die ze verschuldigd zijn) en daarbij worden geholpen door gespecialiseerde bankdiensten (private banking) en hun fiscale adviseurs.

De belastingparadijzen zijn het hart van het gefinancialiseerde kapitalisme in zijn neoliberale fase waarlangs de winstaccumulatie gedraineerd wordt en uit het bereik van de nationale overheden wordt gehouden waardoor de verzorgingsstaat ondermijnd wordt.

Geheimhouding/ondoorzichtigheid is dè kerneigenschap van het globale financiële systeem.

Rechtsgebieden beconcurreren mekaar op het vlak van geheimhouding om zo financiële stromen aan te trekken. Het belangrijkste gevolg van de “geheimhoudingsindustrie”: de afbraak van de verzorgingsstaten en de groei van sociale ongelijkheid waardoor de wereld herschapen wordt in een sociale jungle. Een van de problemen blijft dat de nationale overheden meestal zelf de mazen in de wet hebben gemaakt waardoor ze de vermogenden en multinationale ondernemingen alle kansen bieden om hun kapitaal en winsten af te drijven naar belastingvrije zones en waardoor ze dus hun eigen verzorgingsstaten ondermijnen die ze pretenderen te verdedigen.

Mondiale transfer van rijkdom van arm naar rijk via fiscale constructies.

Er is een opstapeling van private rijkdom (en macht) aan de ene kant en

collectieve verarming (afbraak van de sociale welvaartsstaat en de sociale en politieke democratie) aan de andere kant. De rijke private actoren zijn onderdeel van een dominante financiële industrie (“speculanten” waaronder vooral pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen en allerlei hedge-funds die men liever “beleggers” noemt) komen steeds meer tegenover “verarmde” overheden te staan.

Toch is de rol van diezelfde overheden niet onschuldig of neutraal: zij hebben indertijd de financiële markten vrijgemaakt en het neoliberalisme bevorderd.Vooral door liberalisering en deregulering, bijna alle politieke partijen verdrongen zich twintig jaar geleden rond deze dogma’s van de vrije markt.

Ze hebben zich in de rol laten dringen van “promotors van de mondiale competiviteit” waarvoor alles moet wijken (publieke diensten, werkzekerheid, sociale bescherming, waardig werk, enz.)

De superrijken hebben half de wereldrijkdom binnengerijfd. En ze hebben nooit genoeg…

In het Global Annual Wealth Report van megabelegger Crédit Suisse constateren de onderzoekers dat over de hele wereld de rijkdom sinds 2008 elk jaar is toegenomen. Per hoofd van de bevolking blijkt die rijkdom nog nooit zo snel gegroeid te zijn door het beurscasino van de financiële markten. Het grootste deel van die rijkdom is wel afgedreven naar diegenen die al rijk waren.

Herverdeling?

Terwijl het horecapersoneel in Amerika streed om zijn uurloon op te trekken tot een armzalige 10$, zagen beleggers in waardepapieren hun rijkdom gewoon

toenemen zonder dat ze daarvoor ook maar iets hoefden doen. Jawel natuurlijk, gewoon rijk zijn.

Gedurende de dertig naoorlogse jaren werd echter wel de verzorgingsstaat opgebouwd via meer fiscale herverdeling van arm naar rijk. Daarbij werden de fortuinen niet ontzien zoals vandaag. Dat gebeurde vooral via hoge kapitaalsbelastingen. Op die manier zorgden regeringen voor meer sociale bescherming en steeds meer inkomens voor de werkende mensen waardoor ze ook konden genieten van de verworvenheden van de sociale welvaartsstaat.

Ziehier hoe Crédit Suisse (en daar zitten geen marxistische jongens en meisjes) het rappporteert: “(Ongelijkheid in bezit) is er altijd gedurende zowat de hele geschiedenis van de mensen geweest: bezit van rijkdom die vaak samenviel met landbezit, en die dikwijls verworven werd via erfenis of verovering, veeleer dan door talent of hard werken. Hoe dan ook, een combinatie van allerlei factoren zorgde ervoor dat de bezitsongelijkheid in de rijke landen gedurende een groot deel van de 20e eeuw een dalende trend kende. Zodanig zelfs, dat men begon te denken dat er een nieuw tijdperk was aangebroken. Die neerwaartse trend echter lijkt vandaag tot stilstand te zijn gekomen en het ziet er zelfs naar uit dat hij opnieuw de hoogte ingaat.”

Uit een studie van de Britse belastingsexpert Richard Murphy blijkt dat de Europese overheden elk jaar 1000 miljard euro mislopen door belastingontduiking en belastingvermijding. Dat is meer geld dan er naar de gezondheidszorg in de EU gaat. Door die fraude aan te pakken, kunnen we de crisis op een veel eerlijker manier aanpakken.

Maar dit zijn duidelijk niet de problemen waar BDW mee worstelt.

Op Radio 1 verklaarde hij: “Tax shift is zwart gat geworden dat alles opzuigt”.

Laten we ons enkele krantentitels herinneren uit 2014?

“KBC versluisde mogelijk duizend miljard naar fiscale paradijzen”; “ArcelorMittal betaalt in België 0,73 procent belastingen’; “Antwerpse diamantairs hebben 369 offshorebedrijven in fiscale paradijzen”; “KBC versluisde 'cijfer met twaalf nullen' naar belastingparadijzen" (Belga)

Zou BDW het over deze zwarte gaten hebben?

Want als de sociale zekerheid van de werkende mensen wordt aangetast en bedreigd dan is het vooral door deze zwarte gaten.

Wie zal eindelijk deze gaten dichtnaaien?

Het eisenpakket van de vermogens en multinationale bedrijven (gedomineerd door het graaien van het aandeelhouderskapitalisme) is klaar en duidelijk: gedereguleerde financiële industrie en zo weinig mogelijk belastingen over hun rente-inkomsten.

Daardoor ontstaat een wedren naar belastingsvoordelen voor vermogens en kapitaal, eindigend in een meedogenloze fiscale dumping (zoals bij ons met de “notionele intrestaftrek”), waardoor er een mondiale (sociale en fiscale) herverdeling ontstaat van beneden naar boven, want de gedorven financiële middelen – noodzakelijk om een sociale welvaartsstaat boven water te houden – moeten vooral worden opgehoest door diegenen die de welvaart produceren: de werknemers, de echte belastingbetalers dus.

Wanneer de politieke rechterzijde dan ook nog probeert in te breken in de historische fundamenten van de sociale welvaartsstaat – de sociale zekerheid gebaseerd op solidariteit – worden er gaten in de dijken van sociale bescherming gemaakt waardoor eerst de zwaksten ten prooi vallen aan de gevaren van de jungle.

BDW wil terug naar de tijden van het brutale ongeremde kapitalisme, hetgeen Piketty beschrijft in "The Gilded Age". (economische groei maar stijgende sociale ongelijkheid)

Ieder moet voor zichzelf zorgen en sociale bescherming geven vooral opnieuw in handen van de naastenliefde. Het individu zelf is verantwoordelijk voor zijn toekomst en we beschermen intussen het recht van de sterksten (de rijksten) om de publieke schatkist te plunderen.

In het Vlaanderen van BDW is er dus geen "samen-leving" meer.

Zoals Ijzeren Maggie reeds zei: "there is no such things as society".
Zijn al die N-VA kiezers akkoord met dit (a)sociale maatschappijmodel?:

De ongebreidelde verwerving van private rijkdom versus collectieve verarming (uitholling van publieke diensten en de verzorgingsstaat). Onder het mom van de liberale vrijheid.

De vrijheid om boven de samenleving en de democratie te staan.

BDW & N-VA teren de verzorgingsstaat, het mooiste monument en het historische fundament van de beschaving, uit.

Door het steeds opnieuw lanceren van aanvallen op de sociale zekerheid.

De afbraak van de toekomst met de kracht van verandering.

Eric Goeman, woordvoerder Attac Vlaanderen, coördinator FAN - 25 mei 2015