De monetaire theorie van John Maynard Keynes wordt grotendeels genegeerd door economen, als achterhaald weg gelachen en foutief geïnterpreteerd als ging het louter om het heffen van belastingen en de keuze van overheidsuitgaven. Zijn voornaamste bezorgdheid was echter werkgelegenheid en welvaart te garanderen en financieel-economische crisissen voorkomen. Dat alles is taboe geworden binnen het economische establishment. Het onvermogen om verder te bouwen op de radicale inzichten van Keynes kunnen we vergelijken met het creationisme als reactie op de evolutietheorie van Darwin. In de praktijk stortte het beleidsmatig negeren van deze inzichten miljoenen mensen in werkeloosheid en armoede, het veroorzaakte steeds terugkerende financiële en economische crisissen, polariserende ongelijkheid, sociale en politieke oproer en last but not least veel oorlog in de wereld. Keynes was meedogenloos met z'n opvattingen over de onderwerping van de financiële sector aan de algemene belangen van de maatschappij en hij wilde het speculeren op rente afschaffen. Hij beschouwde liefde voor geld, als ware date een doel op zich, als een afschuwelijke morbiditeit, een half criminele half pathologische neiging waarvoor men beter kon doorverwijzen naar een specialist in geestesziekten. Hij maakte daarmee veel vijanden in de financiële wereld en de bevriende economische departementen van de academische wereld, en het is dus niet zo verwonderlijk dat z'n ideeën werden begraven ten gunste van het neoliberale creationisme. Keynes' inzichten zijn essentieel als we economische stabiliteit, sociale rechtvaardigheid en een duurzaam ecologisch beleid willen.

Tijk Uylenspieghelt