In Humo 4210/19 van 20 mei beklaagt Egbert Lachaert de horecabazen : die mogen meteen hun personeel 0,4 % opslag betalen bovenop de indexaanpassing. Die 0,4% is echter een maximum, het is bovendien niet eens zeker is dat iedereen die zal krijgen, daarover moet onderhandeld worden- dat terzijde. Ene Matthias de Caluwe van Horeca Vlaanderen pleit in de pers regelmatig voor (nog) meer steun vanwege de overheid, door de leden van zijn sector en andere zelfstandigen regelmatig nochtans (r)overheid genoemd.


Aan de noden van de horeca werd in het verleden nochtans al ruimschoots tegemoetgekomen door de overheid: enerzijds ten koste van het steeds flexibelere personeel, anderzijds van de sociale zekerheid, onze gemeenschappelijke kassa.

Uit deze laatste kassa genoot ook de horeca ruimschoots in corona-tijden, hoewel uit hun kassa nooit veel vertrok richting diezelfde sociale zekerheid en de fiscus. De witte kassa werd immers in 2016 ingevoerd om de fraude die er nog steeds welig tierde, tegen te gaan. En dat ondanks een akkoord al in 2009 gesloten met de overheid.

De horeca eiste toen onmiddellijk een ‘ruil’ voor meer witte ontvangsten: een kwestie van geven en nemen dus.

Metéén al, in 2010, gaf de overheid een BTW – verlaging van 21% naar 12%: de horeca mocht 9% van het ticket in eigen zak houden.

De witte kassa echter kwam er echter pas in 2016: het Horecaplan.

Nu eiste de horeca- intussen al lang haar deel van de ‘ruil’ vergeten- plots verlagingen van sociale bijdragen en flexibele tewerkstelling BOVENOP de al 7 jaar geïncasseerde BTW-verlaging (zónder de afgesproken witte kassa).

En die kregen ze ook weer: het Horecaplan was een verregaande versoepeling van de tewerkstelling, met daarbovenop ook nog een lastenverlaging. Meer lusten, minder lasten dus.

Door de lagere sociale bijdragen verloor de sociale zekerheid zo’n 3 MIO: hoge bijdragen voor reguliere jobs werden vervangen door lage bijdragen voor de Horecaplan-statuten(*)

De sector (de uitzonderingen niet te na gesproken) die gekend was voor een afkeer van de fiscus (veel zwarte ontvangsten zonder btw, belastingen , noch eigen sociale bijdragen), een afkeer voor bijdragen aan de sociale zekerheid (veel zwarte tewerkstelling, dus zonder werknemers-en werkgeversbijdragen en belastingen) lag maanden gedwongen stil, maar genoot wel zowel federale als Vlaamse steunmaatregelen.

Die steun komt allemaal uit die kas waar zij nooit graag toe bijdroeg:

Ze kregen bij verplichte sluiting een dubbele uitkering van € 3.228,20 met en € 2.583,38 zonder gezinslast, meer dan de werkloosheidsvergoedingen voor werknemers. Die uitkering kregen in mei ook nog die zelfstandige horeca-uitbaters die hun terras openen op 8 mei.

Voor wie zijn omzet met min. 40% zag dalen: resp. uitkeringen van 1614,10 € met 1291,69 € zonder kinderlast. Idem bij quarantaine van hen of van hun kinderen.

Deze federale uitkering kon gecombineerd worden met het Vlaams Beschermingsmechanisme
Voor ondernemers met een omzetdaling van minstens 60%: steun van 10 % van de omzet van dezelfde periode in 2020 (5% voor zelfstandigen in bijberoep)

Men moet niet jaloers zijn op horeca-uitbaters.

Maar de eisen aan de overheid vanwege een sector die graag veel centen wil uit een kas waar ze zelf historisch gezien weinig toe bijdroeg en bijdraagt - toen wegens ‘zwart’ en nu ook officieel- mogen voor mijn part eindelijk ook gesteld worden aan de grote marktspelers zoals AB-Inbev.

Laat Matthias De Caluwé en Egbert Lachaert samen een hartstochtelijke oproep lanceren aan AB-Inbev:

“ Betaal aub eindelijk eens wat meer dan nauwelijks 1% belastingen, en sta wat verminderingen toe aan de horeca, uw klant en wingewest.”, dat zou een mooi gebaar zijn.
Maar Open VLD laat de grote liever met rust, bespaart bij voorkeur op het loon van werknemers en op hun sociale bijdragen.

Egbert en Open VLD weten nochtans ook dat de ondernemingen meteen aan de ‘subsidiekraan’ hingen tijdens deze periode?
En dat uit die kraan, opdrogend door steeds minder inkomsten, geen druppel geld meer kan komen voor de bedrijven?

En dat een loonsverhoging voor iedereen nochtans een pintje of een extra koffietje op een terras mogelijk maakt?

Inge De Vriendt, Aalst

Een ingekorte versie van deze tekst verscheen in HUMO