Je kan er je hoofd op verwedden dat François Hollande uit de EU-top komt met de aankondiging dat hij een compromis met Angela Merkel sloot. Maar hij had zelf de lat gelegd: "onze Duitse vrienden kunnen niet twee keer een rem zetten, eenmaal voor euro-obligaties en een andere keer op de herfinanciering van de schuld door de ECB", zo sprak hij de dag nadat hij tijdens presidentiële verkiezingen Nicolas Sarkozy had onttroond. Even kwam er hoop op verandering, bij sommigen zelfs euforie, in de reeds jaren zwalpende linkse rangen.

Toch deed hij al afstand van een snelle invoering van euro-obligaties om zo de
Europese overheidsschuld te herschikken, en zo kan de president van de Franse Republiek slechts op een voorwaarde bogen op succes: dat de Duitse bondskanselier de mogelijkheid aanvaardt voor een direct ingrijpen door de Europese Centrale Bank om landen in moeilijkheden te helpen. Dat is niet de voorwaarde om aan de crisis te ontsnappen - veel meer maatregelen dringen zich hiervoor op - maar het kan nu al wel een beetje de nood verlichten van de bevolkingen van die landen, die dagelijks worden aangevallen door de financiële markten.

Toch lijkt dit een slechte start

Natuurlijk zijn de wonderen de wereld nog niet uit , maar zonder de oprechte wens om een echte machtsverhouding vast te leggen, zal François Hollande genoegen moeten nemen met de aankondiging van een pseudo-groeipact, dat slechts voorziet in 120 miljard (minder dan 1% van het BBP van de EU), waarvan de helft een recyclage is van bestaande Europese structuurfondsen , en de andere helft van hypothetische publiek-private samenwerkingen, gefinancierd door de Europese Investeringsbank.

Merkel en de Duitse financiële industrie zullen de maten slaan, Monti blijft de technocratische oplossing, Rajoy blijft hopen op ondersteuning van de Spaanse banken en Goldman Sachs waakt in de coulissen onder het neoliberale oog van het IMF.

De Rutte’s en Di Rupo’s mogen voor de televisiecamera’s beweren wat ze willen, ze spelen allen op de tweede rij.

Herman Van Rompuy heeft in zijn nota de toon gezet: een Europa waarin de rechterzijde zich vooral kan herkennen met hervormingen van de arbeidsmarkt (nog meer flexibiliteit, eenvoudiger ontslagregelingen), budgettaire orthodoxie, indexhervormingen, geen Europees minimumloon. Kortom niet het sociale Europa waar de vakbonden en sociale bewegingen al decennia op inzetten, maar de verdere versterking van de Monetaire Unie via een bankenunie, waarbij de banken worden gered via het noodfonds en als dat moet via een Europa met twee snelheden en een aanvaarde sociale ongelijkheid. De “collateral damage” van het primaat van de interne vrije markt.

Het lijkt nu waarschijnlijk dat ook Hollande op het punt staat dit begrotingspact te accepteren. In plaats van op groei, zal het aanzienlijk harder inzetten op de eisen voor het terugdringen van de overheidstekorten en de bestraffende mechanismen om weerspannige staten te straffen, het zal dus meer inzetten op een beleid van besparingen en recessie.

Op die manier wordt de capitulatie voor de onzichtbare krachten van de financiële industrie voltooid .

Waarschijnlijk zal ook, tot slot van deze top (het staat bijna in de sterren geschreven), de invoering van een belasting op financiële transacties worden voorgesteld, door middel van nauwere samenwerking tussen een aantal landen in het eurogebied. Het zou een belangrijke stap voorwaarts zijn als de aankondiging ervan dit keer ook effectief wordt gevolgd door daden, en als de basis en het tarief van de belasting zal toestaan om de speculatie te verminderen en nieuwe middelen te genereren voor Europese en mondiale publieke sociale goederen.

We zullen afwachten alvorens de vreugdevuren aan te steken. Vooral omdat deze aankondiging kan worden gebruikt om het publiek de bittere pil te laten slikken van onvoorwaardelijke steun aan de banken en de verstrenging van de besparingen.

En wanneer we niet opletten, worden binnenkort banken gered via de inkomsten van een Financiële Transactie Taks, hetgeen wel een uiterste vorm van perversie zou zijn.

Deze belasting, de taks op financiële transacties, door de internationale Attac beweging sinds haar oprichting in 1998 voorgesteld , is dringend noodzakelijk maar niet voldoende om de ernstige economische crisis waarin Europa is gestort te overwinnen.

Het is het geheel van speculatieve financiële producten dat moeten worden verboden.

Een revisie van de eurozone is nu van essentieel belang om de staten minder afhankelijk te maken van de financiële markten. De ware oorzaken van de overheidsschulden moeten worden verduidelijkt opdat niet langer de werkende en werkloze werknemers (die steeds talrijker worden) ze aflossen, maar wel de banken en de vermogenden.

Omdat een andere wereld mogelijk is,

Eric Goeman, woordvoerder Attac Vlaanderen

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

www.vl.attac.be