Als syndicalist en links van overtuiging sta ik uiteraard achter de verdediging van de werknemer (en de werkloze en andere uitzichtlozen). Zie ik prioritair in de oplossing van de crisis het bestrijden van de neoliberale almacht en de steeds catastrofalere ‘herverdeling’ (eerder een beknotten van die herverdeling). Maar toch wou ik hier een ander thema aansnijden dat op eerste zicht waarschijnlijk de indruk geeft dat ik meeheul met die neoliberale wolven. Dat is dus helemaal niet de bedoeling.

 

Als we onze rechten als werknemenden willen veilig stellen, dan mogen we niet navelstaren en alleen naar onze eigen situatie kijken, maar wel ook naar die van de Spanjaarden, de Grieken, de....hongerenden in Afrika en Azië...

 

Ik bedoel : we moeten ervan leren uitgaan dat onze huidige welvaart (de werknemer met vast en degelijk werk leeft, op wereldschaal gezien, ‘welvarend’) niet houdbaar is omdat ze niet uitbreidbaar is tot alle mensen.

 

Naast de bestrijding van de uitbuiting door het kapitalisme zullen we dus ook een beetje onze eigen ‘welvaart’ moeten bekijken en...temperen.

 

Ik zie dus voor de syndicaten, naast hun defensieve rol om de ‘verworven rechten’ te verdedigen ook een rol weggelegd om de Westerse ‘middenstander’ (waar ik een normaal betaalde werknemer van hier bij reken) een zekere versobering te leren accepteren en zelfs mede-bewerken.

 

Syndicaten moeten in deze maw ‘vernieuwend’, creatiever denken en niet alleen defensief.

 

A. Huysmans

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.">Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.