Op 24 december reisde ik naar Mexico via Madrid en Dallas en ik dacht dat ik geen visum nodig had voor de Verenigde Staten. In de luchthaven van Madrid zei het personeel van American Airlines dat ik een zogenaamde “esta” moest kopen en dat ik dit kon doen via internet.

Dus ging ik naar het computerlokaal en probeerde de lange vragenlijst in te vullen, maar ik kreeg telkens een foutmelding. Na een half uur keerde ik terug naar hen: ze waren met drie en op dat moment waren er geen andere passagiers. Ik vroeg of ze me konden helpen, maar ze zeiden van niet en dat ik me moest haasten als ik mijn vlucht niet wou missen. Dus liep ik terug naar de computers en probeerde het opnieuw. Na weer een half uur slaagde ik er uiteindelijk in om te betalen met mijn kredietkaart, maar toen ik op de knop duwde om te betalen, crashte de computer. Ik had nog 10 minuten tijd en liep terug naar het personeel, dat intussen al aan de poort van het vliegtuig stond. Ik smeekte hen om hulp, maar opnieuw wilden ze me niet helpen. Iemand zei zelfs dat ze daar geen internet hadden (ik denk dat dit een leugen was). Ze vroegen of ik niemand kon bellen in mijn land om mij te helpen, dus ik belde mijn zoon: hij probeerde verschillende keren, maar uiteindelijk slaagde hij er in om te betalen en ik zei aan het personeel dat hij op zijn scherm zag dat het in orde was, maar zij zagen het niet op hún scherm, dus weigerden ze me de toegang. Het vliegtuig sloot en één minuut later zagen ze op hun scherm dat ik betaald had. Ik begon te wenen als een klein kind, niet zozeer omdat ik mijn vliegtuig gemist had, niet zozeer omdat ik mijn kerstfeest ging missen met mijn vrienden in Mexico, maar vooral OMDAT ZE ME NIET WILDEN HELPEN! Je kan je niet inbeelden hoe slecht het voelt als je smeekt om hulp en ze weigeren je te helpen. Ze organiseerden een vlucht voor mij voor de volgende dag en wensten me een zalig kerstfeest, hoe cynisch kan je zijn??? Dus heb ik besloten nooit nog te vliegen met American Airlines en aan iedereen te vertellen over mijn slechte ervaring met hen.

Gelukkig heb ik daarna een goeie tijd gehad met mijn vrienden en familie, maar het doet me nog altijd pijn als ik aan dat moment denk.

Groetjes,

Yola