Sinds juli 2013 onderhandelt de EU met de Verenigde Staten over een vrijhandels- en investeringsverdrag, het Transatlantisch Partnerschap. De EU die in de voorbije jaren miljoenen Europese gezinnen in de armoede heeft gestort, wil een wortel voor onze neus hangen om ons voor een vrijhandelsverdrag te winnen. Het jaarinkomen van een gezin zou met € 545 stijgen, er zouden honderdduizenden banen gecreëerd worden. Er worden 'spin-dokters' ingezet om het project aan de bevolking te verkopen. Het resultaat van nog meer concurrentie kan echter alleen maar nog meer armoede zijn.

Bij deze geheime vrijhandelsbesprekingen gaat het overigens nauwelijks over douanetarieven, want die zijn reeds zeer laag. Het gaat over "niet tarifaire belemmeringen", lees: normen in verband met gezondheid, voedselveiligheid, milieubescherming, werkvoorwaarden enzovoort. Een klein voorbeeldje: in Amerikaanse kippenslachterijen mag chloor gebruikt worden voor de desinfectering, in Europa mag dat voorlopig niet. Voor hoelang nog, aangezien dit een niet tarifaire belemmering is voor de Amerikaanse vleesuitvoer. En zo zijn er duizenden aangelegenheden op de meest diverse terreinen waar "belemmeringen" moeten weggewerkt worden. Het gaat bijvoorbeeld ook over het bijhouden en commercialiseren van persoonsgegevens, want dat is ook een hele handel.

De Europese Commissie, en eurocommissaris De Gucht in het bijzonder, loochenen bij hoog en bij laag dat het de bedoeling is de normen te verlagen, maar van hun geloofwaardigheid blijft geen spaander over. Wat ze stabiliteit noemen is chaos, modernisering is afbraak, coördinatie niets anders dan concurrentie.

Het Transatlantisch Partnerschap bevat nog een tweede luik, dat misschien nog perverser is dan het eerste. Men wil ook een investeringsverdrag afsluiten, dat de multinationals een geducht wapen in handen zou geven tegen de publieke overheden. Als een bedrijf zijn "recht op het maken van winst" in het gedrang zou zien komen door "onredelijke" sociale, ecologische of andere vereisten, zou het bij uitzonderingsrechtbanken enorme schadevergoedingen kunnen claimen van de overheden, zoals nu reeds blijkt bij gelijkaardige verdragen in Latijns-Amerika. Wat niet lukte met het Multilateraal Investeringsakkoord (MIA) van de jaren '90 in het kader van de OESO, probeert eurocommissaris De Gucht nu opnieuw via de EU.

Onze Alliantie roept alle maatschappelijke krachten op om het transatlantische partnerschap te bestrijden. Dat zou ook een zeer hoopvol signaal zijn voor de volkeren elders op deze wereld, die sinds jaren het slachtoffer zijn van het vrijhandelsbedrog. 

Herman Michiel & Actiecomités tegen de soberheidspolitiek in Europa, Ander Europa - 20 december 2013