WERKGROEP WONEN (Discussietekst)
De Belgische politiek is volledig gericht op het verwerven van eigendom via fiscale aftrek

Enkele cijfers:
71 % van de mensen bezit een huis
63 van de 80 miljard op federaal en vlaams niveau bestede middelen gaan naar fiscale aftrek van eigendomsverwerving
51% van de twintig procent minst-verdienenden huur
De woonkost van een gemiddeld gezin steeg tussen 76 en 97 met 95 % het inkomen van een gemiddeld gezin in dezelfde periode met 5,9 %
51,4 % van de huurders besteedt méér dan 20 % van het inkomen aan huur.
Deze cijfers op zich maken duidelijk dat het woonbeleid fout zit. Door woonverenigingen worden alternatieven aangebracht:
het beter omschrijven van het recht op wonen in de grondwet
fiscale aftrekbaarheid van eigendom variabel maken
kwaliteit van woningen in relatie met de huurprijs wetgevend afdwingen
…
Tevens is er op Vlaams vlak de Heffing op leegstand die vrij bescheiden blijft en kan aangedikt worden, o.m. door de plaatselijke besturen. Plaatselijke besturen hebben heel wat middelen in handen om de kwaliteit van woningen te bewaken:

kwaliteitsonderzoeken van woningen

verplichte sanering

sociaal beheer waarbij de verbetering zelf uitgevoerd wordt in ruil voor beheer met vaste huurprijs door de gemeenten

MAAR

De gemeenten hebben één probleem: onvoldoende vervangwoningen.

Beperkt aantal sociale woningen

Door de nationale overheid leeg gemolken budgetten

Bijkomend probleem: het aantal kwetsbare groepen breidt uit.

Besproken in de werkgroepen van de trefdag van 18 oktober 2003