De lente is weer in het land en dan krijgen vogels, ganzen, eenden en schapen de kolder in de kop. Sommige mensen ook, maar omdat dan ook de tijd aanbreekt voor de bruine (belasting) enveloppe of voor Tax-on-Web wordt er nogal geklaagd en gemord over hoge belastingen en een inhalige overheid die nooit genoeg heeft.

Het enige ’positieve’ aan de vernieling afgelopen weekend van de Wetterse proefakker met genetisch gemanipuleerde aardappelen is dat de wereld nu het ware gelaat ziet van de fundamentalisten en herrieschoppers die aan dat soort acties deelnemen. Die mensen zijn niet uit op discussie. Toen ik gisterenmorgen Europarlementslid Bart Staes (Groen!) op de radio hoorde pleiten voor meer maatschappelijk debat over genetisch gemodificeerde organismes (ggo’s) kwamen mijn haren dan ook recht. Al jaren vraagt de wetenschappelijke wereld immers om meer debat, maar dat wordt net in de kiem gesmoord door tegenstanders.

De “liberale” Franse minister van Financiën Christine Lagarde, een van de steunpilaren van president Sarkozy, is kandidaat voor het IMF voorzitterschap in opvolging van de van zijn voetstuk getuimelde sociaaldemocraat Dominique Strauss-Kahn. Van DSK wisten we al lang dat hij geen voorstander van de Tobintaks en van de Financiële Transactie Taks was. Wat weten we van Christine Lagarde?

"Wat wij meemaken is geen crisis, het is pure oplichterij!” "Het is nu de beurt aan de Spanjaarden om in opstand te komen tegen het bittere medicijn van de Europese Unie en tegen de straffeloosheid van de bankiers.”

De internationale gemeenschap keek vol verwachting uit naar president Obama’s speech over het Midden-Oosten. Zou die de weg plaveien voor een nieuw Midden-Oostenbeleid? In lijn met zijn toespraak in Caïro twee jaar geleden, verwelkomde hij verandering in de regio. Inspelend op de Arabische straatprotesten en de dood van Osama Bin Laden, pleitte hij voor politieke en economische hervormingen, komaf makend met de militaire strategie van zijn voorganger in Irak en Afghanistan. Begripvol sprak hij over het recht op zelfbeschikking en de roep om waardigheid in de regio. Hij maakte zijn visie concreet, en ging in op de uitdagingen in de verschillende landen.

Zelden kwam het Internationaal Muntfonds zo prominent in het nieuws als de voorbije dagen. Dat had weinig te maken met de gewichtige kerntaak van het IMF als waakhond van de wereldeconomie en finale redder van landen met acute geldnood, maar des te meer met het zoveel ‘vettiger’ verhaal over de vermoedelijke strapatsen van zijn managing director, Dominique Strauss-Kahn. Het nieuws sprak dan ook tot de verbeelding.

De mondiale media storten zich sinds enkele dagen op de val van een van de machtigste mannen binnen de nieuwe wereldorde en maken intussen jacht op een kamermeisje en allerlei vermeende komplotverhalen steken de kop op. Terwijl de dagelijkse politiek van het IMF (Internationaal Monetair Fonds) tegen de ontwikkelingslanden uit het beeld verdwijnt en Griekenland en Portugal als “nieuwe” ontwikkelingslanden gedwongen worden hun publieke kroonjuwelen, overheidsbedrijven en publieke diensten, te privatiseren en hun publieke dienstverlening te ontmantelen door zich te ontdoen van zoveel mogelijk ambtenaren, worden alleen nog de seksuele escapades van een IMF directeur-generaal in de verf gezet.

Depuis quelques jours, tous les médias internationaux relatent l’information d’une possible agression sexuelle par Dominique Strauss Kahn à New York et la photo du directeur général du FMI menotté a fait le tour du monde. Sans nous prononcer sur son éventuelle culpabilité, nous voulons dénoncer un autre scandale : celui de l’action même du FMI.

De wil om de budgettaire discipline van de staten te versterken spruit voort uit een verkeerde analyse van de oorzaken van de crisis. Intussen worden de gewone werknemers in Griekenland, Ierland en Portugal gedwongen de kosten van de crisis die anderen hebben verwekt te betalen door zware inleveringen en wil de EU gedomineerd door de Europese rechterzijde een nieuw “economisch pact” om niet alleen de solidariteit tussen Europese werknemers te breken maar ook om de markten verder te liberaliseren en onze sociale verworvenheden – zoals sociale bescherming – verder af te bouwen.

Na 4.000 klachten in 2010 heeft de federale ombudsman voor energie alleen al in de eerste drie maanden van dit jaar 3.000 klachten binnengekregen (DS 7 mei). De lange lijst klachten leest als een zwartboek van de vrije energiemarkt. Het gros van de klachten heeft betrekking op te dure facturen, verkeerde meterstanden, ingewikkelde tarieven, ondoorzichtige prijsverhogingen en sluwe verkooppraktijken van energieleveranciers.